Η φιλοσοφία ως έρευνα του πραγματικού
Η φιλοσοφία είναι η έρευνα του πραγματικού.
Με την λέξη φιλοσοφία εισάγεται η βούληση , η εσωτερική επιθυμία , ο θυμός κατά τον Παρμενίδη (ίπποι ται με φέρουσιν, όσον τ' επί θυμός ικάνοι).
Ο θυμός ως βούληση της γνώσης αποτελεί το υπόβαθρο της έρευνας. Έτσι η φιλοσοφική συνείδηση έχει διάρκεια και πάθος άσβεστο. Διαφορετικά συμβαίνει ως περιέργεια, ως μόδα , ως θνησιγενής επιθυμία.
Η φιλοσοφία έρχεται από το βάθος , από την ίδια την σύσταση της ύπαρξης μας , από την ψυχική μας δομή , όπως η ποίηση. Δεν γίνεται κάποιος φιλόσοφος από εξωτερικά αίτια χωρίς να υπάρχει η συμφυής με την ψυχή, βούληση του ειδέναι.
Η φιλοσοφία είναι πάθος πολεμικό που δεν μπορεί να το σβήσει καμιά εξουσία είτε θεία είτε ανθρώπινη και καμιά αλήθεια δεν μπορεί να σταθεί μπροστά της και να διεκδικεί αυτονομία και αυτοτέλεια. Η φιλοσοφία είναι στη βάση της πρωταρχική αμφισβήτηση οιασδήποτε αλήθειας που δεν εδράζεται στην αυθεντική έρευνα της φιλοσοφικής συνείδησης.
Το γεγονός αυτό οδηγεί τον φιλόσοφο στην ακραία μοναχικότητα. Ο φιλόσοφος δεν ανήκει σε αγέλες , σε συλλογικές συνειδήσεις παρά μόνο κατά συνθήκην.
Με την λέξη έρευνα εννοούμε τον τρόπο προσέγγισης του πραγματικού.
Αν η ποίηση προσεγγίζει το πραγματικό με το συναίσθημα η φιλοσοφία το προσεγγίζει με την σκέψη. Η σκέψη στη συνέχεια αυτοθεάται και αυτοκαθορίζεται ως μέθοδος, δηλαδή ως ένα σύνολο νόμων και τρόπων ή επιμέρους μεθόδων.
Με την λέξη πραγματικό εννοούμε κατ' αρχή αυτό που αναδύεται ως νοητό, ως έννοια στη συνείδηση. Αντικείμενο της φιλοσοφικής έρευνας είναι τούτο το νοητό.
Εξετάζουμε ποια είναι η πηγή κάθε νοητού και κατά πόσον ανταποκρίνεται ή δεν ανταποκρίνεται σε κάτι που μπορεί να υπάρχει έξω από την συνείδηση ως αντικειμενικό ή νοούμενο αντικείμενο.
Αν η έννοια δεν ανταποκρίνεται σε κάτι άλλο τότε η εννοιακή πραγματικότητα στο σύνολο της είναι ένα υποκειμενικό αποκύημα .
Στο φιλοσοφικό μου σύστημα (Τρόπος και Είναι - Εισαγωγή στην φιλοσοφία του νεολογικού υλοθεϊσμού) θεωρώ πως η συνείδηση ρέπει προς αυθαίρετες εννοιακές κατασκευές. Η συνείδηση έχει την τάση να ψεύδεται και να δημιουργεί εννοιακές ολότητες που δεν ανταποκρίνονται πουθενά.
Η συνείδηση είναι μια προβληματική κατάσταση που απαιτεί αυστηρό έλεγχο από τον Λόγο δηλαδή από το τρόπο του νοείν.
Συνεπώς η αφετηρία της φιλοσοφικής έρευνας είναι μια πολύ σημαντική επιλογή που αφορά την κατεύθυνση της έρευνας.
Θεωρώ πως η σχέση του νοείν με την αίσθηση, δηλαδή με τα άμεσα παροντικά δεδομένα της ζωής αποτελεί την αφετηρία της φιλοσοφικής έρευνας του πραγματικού.
Από την σχέση αυτή εξάγονται οι μέθοδοι και ο Τρόπος – Λόγος.
Η αισθητή πραγματικότητα είναι στο σύστημα μου, η εμφάνεια του πραγματικού. Η έρευνα αυτού συνιστά την κίνηση της σκέψης προς το βάθος της εμφανείας το οποίο βάθος δεν είναι κάτι το μετά – φυσικό αλλά κάτι το συνεχές με την εμφάνεια και το αλληλένδετο με αυτή.
Δεν θα μπορούσε δηλαδή να υπάρξει ένα βάθος που να μπορεί να υπάρχει χωρίς την εμφάνεια του.Έτσι η φιλοσοφία είναι στην ουσία η όξυνση της οράσεως του βάθους της εμφανείας και η έλευση αυτού στο νοητό ως φανέρωση από την κατάσταση της κρυπτότητος( "Φύσις κρύπτεσθαι φιλέι" και "είναι και ενταύθα θεούς" σύμφωνα με τον Ηράκλειτο)
Αυτό που οι μονοθεϊστικές ιουδαϊκές και ιουδαΐζουσες θρησκείες και ο ιδεαλισμός ονομάζουν αυθύπαρκτο ον ή όντα , θεό ή ιδέες που μπορούν να είναι καθεαυτά, δεν νοούνται ως πραγματικά στην φιλοσοφική μου σκέψη αλλά ως φαντασιακές παραστάσεις που αναδύονται ακριβώς από την ροπή της συνείδησης προς τις ψευδομορφικές ολότητες τις οποίες στη συνέχεια χειρίζονται οι διάφορες μορφές εξουσίας με σκήπτρα , με πηλήκια και αλυσίδες.
Η φιλοσοφία μου είναι μια εναντίωση στο εξουσιαστικό ψέμα της "αυθύπαρκτης" οντότητας που κείται εκτός του Ενός και της ολότητας της πολλαπλότητας.
Η κατάληξη της φιλοσοφίας είναι η φιλοσοφούσα πολιτική που είναι δράση για την διαμόρφωση των ανθρωπίνων σχέσεων στη βάση του πραγματικού και της ελεύθερης ανάδυσης του στην συνείδηση.
Τα συλλογικά ψεύδη, δημιουργούν κοινωνίες σκλάβων , όπου η πραγματική σκλαβιά εδράζεται στην ψευδοκοσμική συνείδηση που αναδεικνύει την συνάδουσα με αυτήν εξουσία.
Εχθρός της φιλοσοφούσας πολιτικής δεν είναι η εξουσία αποκομμένη από την συνείδηση που την παράγει αλλά αυτή ταύτη η συνείδηση και οι ψευδόκοσμοι της.
Η ανασυγκρότηση της συνείδησης είναι η πρωταρχική και θεμελιώδης πράξη για την ανασυγκρότηση της πολιτείας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι οι απεχθείς τύραννοι αλλά οι γλοιώδεις σκλάβοι που γονατίζουν μπροστά τους.
Λουκάς Σταύρου