Αναφορά στον διάκοσμο του νεολογικού υλοθεϊσμού
Η φιλοσοφική συνείδηση της Δύσης αναπτύχθηκε στη βάση ενός αυθαίρετου διαχωρισμού—που πρέπει να θεωρηθεί μάλλον ως υποχώρηση στα εξουσιαστικά μορφώματα—ανάμεσα στο βιβλίο της φύσης και στο βιβλίο του θεού, εννοώντας με το δεύτερο την παλαιά και την καινή διαθήκη.
Από τον διαχωρισμό αυτό προέκυψαν διάφορα ρεύματα σκέψης, από τον υλισμό, τον θετικισμό μέχρι τον ιδεαλισμό και τον υποκειμενισμό
H επιστήμη επίσης κινήθηκε στα πλαίσια αυτού του διαχωρισμού παράγοντας ενίοτε θεωρίες συμβιβασμού και συνύπαρξης αυτών των δύο πεδίων γνώσης και εμπειρίας.
Στο βάθος όμως η συνείδηση της Δύσης παρέμεινε διχασμένη και εσωτερικά συγκρουόμενη.
Ο διχασμός αυτός αντανακλάται και στο κοινωνικό πεδίο κυρίως στο ζήτημα της θέσμισης των κοινωνιών και της πηγής των θεσμών.
Οι θεσμοί που έρχονται από το βιβλίο του θεού μαζί με αυτούς που προέρχονται από το βιβλίο της φύσης και της έρευνας, άλλοτε συγκρούσθηκαν μεταξύ τους και άλλοτε συνδυάστηκαν για να παράξουν εκτρωματικά πολιτικοκοινωνικά συστήματα.
Στην αρχαία ελληνική σκέψη, και κυρίως στην προσωκρατική, δεν υπήρχε τέτοιος διαχωρισμός. Η φύση και η θεότητα ήταν συνυφασμένα και αδιαίρετα στοιχεία του όντος.
Αυτή η σκέψη δεν εξέλειπε βέβαια από την Δύση. Διώχθηκε όμως ανελέητα, όπως στην περίπτωση του Τζιορτάνο Μπρούνο και άλλων στοχαστών του ενός και αδιαίρετου οίκου του ανθρώπου.
Η δική μου πρόταση , του Νεολογικού Υλοθεϊσμού, αναπτύσσεται πάνω σε αυτή την παράδοση της προσωκρατικής σκέψης. όμως επειδή θέτω όλα τα ζητήματα υπό εξέταση μέσα από ένα ριζικό μηδενισμό των νοημάτων τους, θέτω και αυτή τούτη τη λογική υπό εξέταση και έτσι προχωρώ σε ένα νέο Λόγο, σε ένα νέο όργανο δια του οποίου αναδύεται ένας νέος διάκοσμος.
Ένας νέος διάκοσμος, δηλαδή δια μέσου του ανθρώπου κόσμος, που εντός της περιέχουσας αυτόν Φύσης φανερώνει το βάθος αυτής εκκινώντας από το φαινόμενο της αίσθησης το οποίο κατευθύνει η βούληση του ειδέναι ως έκφραση της βούλησης της ελευθερίας και του αυτεξούσιου της ύπαρξης.
Στον νεολογικό διάκοσμο μου, η ύλη ως ουσία και η θεότητα ως έκφανση της ουσίας με τις πολλαπλές εκδηλώσεις της, συνυπάρχουν και συνυφαίνονται αενάως στο μέτρο της αιώνιας διαφοροποίησης που είναι εγγενής τρόπος της ουσίας της ύλης επί της οποίας είναι αδύνατο να κυριαρχήσει η γενεσιουργός νόηση και βούληση των θεών.
Στο φιλοσοφικό μου σύστημα δεν έχει θέση ούτε ο αθεϊστικός υλισμός ούτε ο θεϊσμός και οι θρησκείες της Βίβλου.
Η Φύση είναι η μόνη ιερή πραγματικότητα, αιώνια και άπειρη και αενάως αυτο-δημιουργούμενη, συνθέτοντας το άσκοπο και το τυχαίο με το σκόπιμο και το αναγκαίο.
Η φιλοσοφία του νεολογικού υλοθεϊσμού δεν διδάσκει κάποια ευτυχία μακράν της δράσης και του κοινωνικού παρόντος, αλλά τουναντίον προτρέπει σε μετωπική σύγκρουση με το θεσμισμένο ψεύδος, δηλαδή με την τυραννία πάνω στην συνείδηση και εν τέλει στην κοινωνία.
Καμιά “αλήθεια” δεν μπορεί να έρθει από αλλού ή εκ των άνω όπως διατείνονται οι διάφοροι ποιμενάρχες. Η αλήθεια αναδύεται μόνο μέσα από την βούληση του ειδέναι και τον αγώνα του προσώπου ενάντια στην ροπή προς την πλάνη και τον εφησυχασμό
Λουκάς Σταύρου