Εθνικοκοινωνισμός και θρησκεία
Ο εθνικοκοινωνισμός ως πολιτειακή πρόταση δεν πολεμά καμιά θρησκεία εφόσον αυτή δεν αντιστρατεύεται τους νόμους του εθνικοκοινωνικού κράτους και δεν μάχεται κατά των αρχών και αξιών επί των οποίων εδράζεται το κοινωνικό και εθνικό κράτος.
Οι αρχές και αξίες του εθνικοκοινωνικού πολιτεύματος δεν κατεβαίνουν από την αυθαιρεσία της φαντασίας αλλά προκύπτουν από την σπουδή της φύσης και της ιστορίας και καταλήγουν στην δια νόμων και θεσμών ελευθερίας διευθέτηση της παροντικής κατάστασης της κοινωνίας και των πολιτών στη σχέση μεταξύ τους αλλά και με την περιβάλλουσα φύση στην εργοποιό σχέση τους.
Ο εθνικοκοινωνικός νόμος δεν αφορά το υπερπέραν , όπως συμβαίνει με τις γιαχβικές θρησκείες αλλά την παρούσα κατάσταση μας και προέρχεται εξ αυτής.
Κανένα θρησκευτικό υπερπέραν δεν μπορεί να ορίζει και καθορίζει το πολιτειακό παρών του ανθρώπου διότι τούτο συνιστά τυραννία και εκ των άνω εξουσία πάνω στην κοινωνία.
Συνεπώς το κράτος και ο νόμος αυτού δεν μπορεί να συγχέεται και συμφύρεται με τα θρησκευτικά νομιζόμενα αλλά αυτά τα δύο μεγέθη να είναι σαφώς διαχωρισμένα μεταξύ τους και υπεράνω όλων των δογμάτων και των πεποιθήσεων πρέπει να ίσταται ο πολιτειακός νόμος.
Η θρησκεία δεν ανήκει στο χώρο της πολιτειακής δράσης και η παρέμβαση της θρησκείας στην πολιτειακή κατάσταση είναι από την φύση της ταξική και εξουσιαστική.
Διότι η θρησκεία αντί του φυσικού ανθρώπου και της φυσικής προσέγγισης των πραγμάτων προτάσσει τον φαντασιακό άνθρωπο , τον αποπλαισιωμένο άνθρωπο και τις δικές της φαντασιακές ερμηνείες και παρερμηνείες της φύσης και της ζωής.
Αν το κράτος δεχθεί αυτές τις θρησκευτικές ερμηνείες ως αληθινές και συνεργασθεί με τα ιερατεία για την επιβολή τους , όπως συμβαίνει στο ισχύον σύστημα , τότε δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει απεχθέστερη τυραννία.
Θεωρώ πως η καλύτερη θρησκεία είναι αυτή που συμπορεύεται με την νοητική έρευνα της φύσης και δίκαια μπορούμε να την ονομάζουμε φυσική θρησκεία.
Η φυσική θρησκεία δεν αντίκειται στους νόμους του φυσικού κράτους δηλαδή του εθνικοκοινωνικού κράτους.
Ενώ οι θρησκείες της ερήμου και του γιαχβικού μονοθεϊσμού είναι εκ των πραγμάτων αντιφυσικές και παραμορφωτικές και λειτουργούν ως αιτίες δυσαρμονίας και ταξικής εκμετάλλευσης.
Όμως ακόμα και η φυσική θρησκεία πρέπει να διαχωρίζεται από το κράτος και να ανήκει στο χώρο της ελευθερίας του θρησκεύειν που το ανεξίθρησκο κράτος ορίζει ως τέτοιο ώστε να συνάδει με τους νόμους και το δίκαιον αυτού.
Λουκάς Σταύρου