Οι εξελίξεις στο κυπριακό και η πορεία προς μια τρίτη οντότητα
Η Τουρκία με τον πολεμικό στόλο της παρεμβαίνει στην κυπριακή ΑΟΖ και στην ουσία απαιτεί να θέσει τους δικούς της όρους στην εκμετάλλευση και την κυριαρχία της ΑΟΖ.
Αναφορικά με την εδαφική κυριαρχία της κυπριακής δημοκρατίας η Τουρκία έχει παγιώσει για την ώρα τις απαιτήσεις της που εδράζονται στην αυτονομία της κατεχόμενης ζώνης.
Όμως στην θαλάσσια επικράτεια της κυπριακής δημοκρατίας δεν περιορίζεται σε ζώνη αλλά διεκδικεί επί όλης της κυπριακής ΑΟΖ όχι μόνο ως προς τον διαμοιρασμό των κερδών αλλά και ως προς την συμμετοχή της στην στρατηγική διαχείριση της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων.
Η Τουρκία δεν θα αρκεστεί στον διαμοιρασμό της κυπριακής ΑΟΖ στο τμήμα που αναλογεί στην κατεχόμενη ζώνη όπως υπέδειξε προ των εκλογών ο Νίκος Αναστασιάδης ( και για αυτό βραβεύθηκε με την εκλογή του από όλους τους εθνικόφρονες και εθνικιστές της πλαστικής σημαιούλας).
Δηλαδή η Τουρκία φαίνεται ότι απορρίπτει την διχοτόμηση διότι αυτή θα την περιορίσει σε ένα τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ που ίσως να μην είναι πλούσιο σε φυσικό αέριο δεδομένου ότι επί της βόρειας θαλάσσιας περιοχής της κυπριακής ΑΟΖ η Τουρκία ασκεί εμπράγματη κυριαρχία. Που σημαίνει πως η διχοτόμηση δεν της προσφέρει κάτι περισσότερο.
Συνεπώς στα πλαίσια των παροντικών δεδομένων μάλλον θα εντείνει την προσπάθεια της για να επιτύχει την ομοσπονδία ώστε δι’ αυτής να μπει στο παιχνίδι της κυπριακής ΑΟΖ.
Η κυπριακή δημοκρατία από την άλλη επειδή δεν ενδιαφέρεται να υπερασπιστεί την κυριαρχία της και από το 1977 δείχνει πρόθυμη να την διαπραγματευτεί φαίνεται πως θα εντείνει και αυτή την προσπάθεια στο άμεσο μέλλον για την λεγόμενη επίλυση του προβλήματος υπό την πίεση μάλιστα των εταιριών που ενεπλάκησαν στην επιχείρηση της εκμετάλλευσης της κυπριακής ΑΟΖ καθώς και άλλων παραγόντων που επιθυμούν την ομαλοποίηση της καταστάσεως.
Οπότε στο άμεσο και προσεχές μέλλον θα κριθεί η διαδικασία των συνομιλιών αν θα αποφέρουν κάποιο σχέδιο λύσης ή αν θα καταλήξουν σε νέο αδιέξοδο το οποίο θα υποκρύπτει την διχοτομική πρόταση του Νίκου Αναστασιάδη αφενός και την βουλιμία της Τουρκίας αφετέρου.
Ο φόβος της διχοτόμησης τον οποίο ανέμιζε η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία εξελίσσεται σε πρόταση λύσης που είτε θα τεθεί στο τραπέζι των συνομιλιών είτε θα εφαρμοστεί εμπράγματα. Όμως η πρόταση αυτή δεν γίνεται δεχτή από την Τουρκία . Αυτό δείχνει πως το δίλημμα που τίθεται από δω και πέρα είναι ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ Ή ΠΟΛΕΜΟΣ.
Κάτω από αυτό το δίλημμα θα ασκηθεί φοβερή πίεση στον κυπριακό λαό να αποδεχτεί την ομοσπονδία ή θα ανοιχθεί ένας νέος διάδρομος, μια νέα ρωγμή στο τείχος του αδιεξόδου που θα οδηγήσει σε ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ και Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΜΟ) χωρίς απαραίτητα να εξευρεθεί συνολική λύση.
Στα πλαίσια αυτά θα τεθεί το ζήτημα της συνεκμετάλλευσης της κυπριακής ΑΟΖ.
Όμως σε μια τέτοια περίπτωση δημιουργείται μια νέα οντότητα με διεθνή αναγνώριση η οποία θα κείται υπεράνω της κυπριακής δημοκρατίας αφενός και αφετέρου θα καθιστά ανούσια την μη αναγνώριση του κατοχικού μορφώματος από τις άλλες χώρες την στιγμή που αυτό το μόρφωμα θα συμμετέχει μαζί με την εναπομείνασα κυπριακή δημοκρατία σε μια ανώτερη οντότητα που θα παίρνει αποφάσεις πάνω σε ζητήματα κυριαρχίας της κυπριακής δημοκρατίας.
Εδώ ακριβώς θα προκύψει η ανάγκη να καεί ο καρνάβαλος που τον περιέφεραν τόσα χρόνια οι κρατούντες που ενώ προχωρούσαν σε εμπράγματη διευθέτηση και παραχώρηση κυριαρχίας στους κατακτητές καλύπτονταν με τον φερετζέ της πολεμικής κατά του ψευδοκράτους.
Συνοψίζω λέγοντας πως μεταβαίνουμε από το δίλημμα της ομοσπονδίας ή διχοτόμησης στο ομοσπονδία ή πόλεμος και από εκεί είτε σε σχέδιο λύσης που θα παραχθεί σύντομα είτε στην συνέχιση της ήδη υπάρχουσας γραμμής της εμπράγματης διευθέτησης που αυτή την φορά θα προχωρήσει σε εμπορικές συμφωνίες και ΜΜΟ που στην ουσία τους θα δημιουργούν μια τρίτη οντότητα διεθνώς αναγνωρισμένη που θα ίσταται υπεράνω του κατοχικού μορφώματος και της κυπριακής δημοκρατίας και με αυτήν την οντότητα θα συνδιαλλάσσονται οι τρίτοι , οι άλλες χώρες, οι εταιρείες εξόρυξης του φυσικού αερίου κλπ.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν υπάρχει τρόπος απεμπλοκής. από αυτή την δυσοίωνη κατάσταση.
Ναι υπάρχει τρόπος απεμπλοκής. Αλλά αυτός ο δρόμος περνά μέσα από την αλλαγή του τρόπου παραγωγής και ιδιοκτησίας που προτείνει η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Διότι το κεντρικό εθνικό πρόβλημα είναι η οικονομία. Και όσο οι ολίγοι θα αρπάζουν την υπεραξία της συλλογικής εργασίας και ο λαός θα παλεύει για να ανανεώνει την εργατική του δύναμη για τα αφεντικά του, δεν θα είναι δυνατή η εφαρμογή της στρατηγικής της απελευθέρωσης.
Όταν η υπεραξία της λαϊκής εργασίας περάσει στα χέρια του λαϊκού κράτους τότε η πατρίδα θα διεκδικήσει την κυριαρχία της με χίλιους τρόπους.
Λουκάς Σταύρου