Οι εχθροί της Κύπρου
Ο μεγαλύτερος εχθρός της Κύπρου είναι ο τουρκικός επεκτατισμός και όσοι του στρώνουν χαλί να περάσει.
Από την μια οι τουρκοκύπριοι πράκτορες και εγκάθετοι της Άγκυρας που εξουσιάζουν την μουσουλμανική μειονότητα, κατάλοιπο εξισλαμισθέντων της Οθωμανικής κατοχής και από την άλλη οι ελληνοκύπριοι υποχωρητικοί που στο όνομα θρησκευτικών , οικονομικών κια μικροπολιτικών συμφερόντων συντηρούν πνεύμα ραγιαδισμού και υποταγής που εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της Άγκυρας ώστε να προχωρά ανενόχλητη στη υλοποίηση τους.
Η πολιτική του ραγιαδισμού χαράχθηκε αμέσως μετά την τουρκική εισβολή με δύο πράξεις που καταδεικνύουν την προσαρμογή του ελληνοκυπριακού πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου στα νέα δεδομένα που προκάλεσε η εισβολή.
Αυτές οι πράξεις είναι η συμφωνία μετεγκατάστασης των τουρκοκυπρίων και συγκέντρωσης τους στην κατεχόμενη ζώνη και η άλλη είναι η συμφωνία Μακαρίου - Ντενκτάς.
Έκτοτε το ελληνοκυπριακό κατεστημένο ακολούθησε την πορεία των συνομιλιών με νεφελώδη στόχο την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και παράλληλα μια πορεία εμπράγματης διευθέτησης που και τα δύο μαζί αναβάθμισαν το κατοχικό μόρφωμα.
Θεωρώντας ως αιτία των δεινών της Κύπρου τον τουρκικό επεκτατισμό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε την γεωπολιτική αναγκαιότητα που παράγει αυτόν τον επεκτατισμό , αναγκαιότητα η οποία δεν θα αρθεί με κάποια λύση του κυπριακού αλλά η λύση αν ποτέ δοθεί θα αποτελέσει νέο στάδιο επέκτασης της τουρκικής κυριαρχίας στη Κύπρο.
Όταν όμως η ηγεσία της κυπριακής δημοκρατίας παραγνωρίζει αυτή την αλήθεια της γεωστρατηγικής αναγκαιότητας και φαντάζεται λύση ευτυχίας, αποστρατικοποίησης και μετατροπής της Κύπρου σε παράδεισο, απλά παραδίδει την Κύπρο στα νύχια του δράκου.
Συνεπώς η εισβολή και κατοχή είναι ένα συμβάν του τουρκικού επεκτατισμού και όχι το πρόβλημα σε όλο του το μέγεθος.
Η μη αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας είναι επίσης ένα μεγάλο πρόβλημα που αν δεν αντιμετωπιστεί δεν θα υπάρξει θεραπεία των δεινών της πατρίδος αλλά επιδείνωση τους.
Τα ταξικά συμφέροντα που υπαγορεύουν αυτή την ραγιαδίστικη αφασία αν δεν παραμερισθούν η Κύπρος θα τουρκέψει.
Δια τούτο χρειάζεται ο λαός να ενωθεί σε ένα κίνημα αντιταξικό και απελευθερωτικό.
Ένα κίνημα που θα ρίξει στα σκουπίδια όλες τις υποχωρήσεις των κρατούντων με ότι σημαίνει για αυτούς και θα τάξει ως υπέρτατο σκοπό την απελευθέρωση της κατεχόμενης επικράτειας της κυπριακής δημοκρατίας μέσα από ένα αντιταξικό αγώνα που θα δημιουργήσει νέους θεσμούς στην οικονομία και την πολιτική κοινωνία που θα παράγουν κοινωνικό κεφάλαιο και λαϊκή κυριαρχία και ισχύ.
Η απελευθέρωση της πατρίδος από τους τούρκους κατακτητές και η θωράκιση της απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό διέρχεται μέσα από την απελευθέρωση της κοινωνίας από την παρασιτική ληστρική ολιγαρχία του πλούτου και της τραπεζοκρατίας που για δικούς της λόγους διδάσκει την υποταγή και την συνδιαλλαγή με τους κατακτητές.
Συνεπώς το πρόβλημα δεν λύνεται με εύηχα πατριωτικά συνθήματα και παράλληλη στήριξη των κρατούντων και των ολιγαρχικών ταξικών θεσμών εκμετάλλευσης και εξουσίας.
Μια τέτοια συμπεριφορά αν δεν υπήρχε αυτοφυής και πολλαπλασιαζόμενη θα πλήρωναν πολλά οι κρατούντες για να την παράξουν. Διότι τους ευνοεί , διότι αποτελεί ανάχωμα στην όποια αντιταξική επίθεση.
Από την άποψη αυτή όλα τα πατριωτικά κινήματα στην Κύπρο όχι μόνο απέτυχαν αλλά ενίσχυσαν το κατεστημένο.
Όλοι αυτοί οι πατριώτες έκαναν ισχυρότερους τους εχθρούς μας.
Η απελευθέρωση χωρίς αντιταξική αναθέσμιση είναι όνειρο θερινής νυκτός.
Λουκάς Σταύρου