Αναφορά στην τραπεζοκρατική οικονομία και το ταξικό κράτος
Τα κέρδη των τραπεζιτών δεν είναι οι τόκοι . Οι τόκοι δεν μπορούν να καλύψουν τα τεράστια έξοδα συντήρησης των τραπεζών , πόσο μάλλον να αποδώσουν κέρδη.
Τα πραγματικά κέρδη γίνονται μέσα από τις “επενδύσεις” στα διάφορα τραπεζικά προϊόντα της διεθνούς τραπεζοκρατίας και του χρηματηστηρίου χρησιμοποιώντας τα χρήματα των καταθέσεων των πολιτών με την άδεια του κράτους. Αυτές οι επενδύσεις γίνονται κυρίως στο εξωτερικό και το ρίσκο το επωμίζονται οι καταθέτες και το κράτος το οποίο εγγυάται τις καταθέσεις.
Το πολιτικό σύστημα συναινεί σε αυτές τις πολιτικές των τραπεζών διότι εξαγοράζεται από αυτές τόσο σε επίπεδο κομμάτων όσο και σε επίπεδο ατόμων και οικογενειών των πολιτικών.
Όμως το μεγάλο κέρδος των τραπεζών προέρχεται από τα δάνεια στην εσωτερική αγορά. Αυτά τα χρήματα είναι στο σύνολο τους κέρδος των τραπεζιτών που στα λογιστικά τους βιβλία εμφανίζονται ισοζυγισμένοι λογαριασμοί.
Με αυτά τα τεράστια κέρδη που προέρχονται από την συλλογική εργασία του λαού , οι τραπεζίτες εξαγοράζουν τα πάντα και εξαρτούν ακόμα και την επιβίωση των κρατών από αυτούς με συνεχείς δανεισμούς που το κράτος τους φορτώνει στο φορολογούμενο λαό.
Επιπρόσθετα μέσα από την διαδικασία των κατασχέσεων συσσωρεύουν την ακίνητη περιουσία στα χέρια μιας ολιγαρχίας και έτσι κρατούν τα λαϊκά στρώματα συνεχώς υποβαθμισμένα και εξαρτώμενα από τις τράπεζες.
Τραπεζοκρατική οικονομία και αστική δημοκρατία συνθέτουν ένα ολιγαρχικό ταξικό σύστημα εκμετάλλευσης της λαϊκής εργασίας.
Το μόνο πράγμα που φοβίζει αυτό το ληστρικό και τυραννικό σύστημα είναι να μην αναπτυχθούν επαναστατικές τάσεις στη μάζα του λαού ή τουλάχιστον να περιορίζονται αυτές οι τάσεις.
Για αυτό το σύστημα βρίσκει χίλιους τρόπους να ρίχνει τα αποφάγια του στις εξαθλιωμένες και φτωχιές τάξεις και κυρίως να κρατά το σύνολο του λαού σε κατάσταση πνευματικής τύφλωσης.
Μια παιδεία υψηλού επιπέδου θα τίναζε στον αέρα το σύστημα τους. Για αυτό διδάσκουν το λαό πως να σκύβει και να πειθαρχεί στις εντολές της άρχουσας τάξης.
Τα παπαδαριά όλων των δογμάτων προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στο σύστημα όντας και αυτά μέρος της άρχουσας και ληστρικής τάξης.
Τα πλήθη μαθαίνουν πως πάνω από τις ζωές τους υπάρχουν θεσμοί που δεν μπορούν να αλλάξουν , ούτε να τεθούν σε αμφισβήτηση, όπως είναι για παράδειγμα οι θεσμοί του ταξικού κράτους , της θρησκείας , του τραπεζικού συστήματος , της ρύθμισης των πολιτικών σχέσεων κλπ.
Μια επαναστατική παιδεία θα δίδασκε στο λαό πως όλοι αυτοί οι θεσμοί μπορούν να αλλάξουν και πως ο υπέρτατος νόμος της πολιτείας είναι το λαϊκό αυτεξούσιο και το δίκαιο της λαϊκής αυτοθέσμισης και αναθέσμισης κάτω από ένα σύνολο αξιών που ο ίδιος ο λαός ορίζει μέσα από ελεύθερο στοχασμό και ελεύθερη επιλογή.
Αυτή την παιδεία δεν πρόκειται να την δώσει ποτέ το σύστημα στο λαό παρά μόνο την παιδεία που επιβάλλει την υποταγή στους ταξικούς θεσμούς.
Ο εθνικοκοινωνισμός λέει μια κουβέντα στο λαό. Πως στο πολιτειακό πεδίο όλα μπορούν να αλλάξουν και πως τίποτα δεν έρχεται από έξω , από αναλλοίωτους νόμους της ιστορίας ή από αυτόνομους νόμους της οικονομικής εξέλιξης αλλά πως όλα είναι και πρέπει να είναι δημιουργήματα της πολιτικής βούλησης.
Οι τυραννικοί ταξικοί θεσμοί μπορούν να καταργηθούν και νέοι θεσμοί να αναδυθούν μέσα από την λαϊκή πολιτική βούληση. Η αρχή της αλλαγής θα τεθεί με την αμφισβήτηση των ταξικών θεσμών και με την επιθυμία να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό που υπάρχει.
Να πάρουμε ως λαός την πολιτική κοινωνία στα χέρια μας και να καταργήσουμε ή να παραμερίσουμε, τραπεζίτες , κόμματα και πολιτικά τζάκια , παπάδες και μουλάδες και λοιπά παράσιτα.
Όσοι υπερασπίζονται τους θεσμούς της ολιγαρχίας είναι εχθροί του εργαζόμενου λαού.
Η εθνικοκοινωνική ιδεολογία μπορεί να οδηγήσει το λαό στην κοινωνία του δικαίου και της κατάργησης της ταξικής εκμετάλλευσης.
Λουκάς Σταύρου