Υπάρχει διέξοδος από τον λαβύρινθο που μας έριξε ο Αναστασιάδης;
Η συζήτηση περί του εδαφικού στο Μον Πελεράν θα καταλήξει στον εδαφικό διαμοιρασμό της Κύπρου επί του οποίου θα ορθωθούν τα συνιστώντα κρατίδια που θα παράξουν το νέο συνεταιριστικό κράτος.
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης θέτει έτσι ως πρωτεύον ζήτημα την εδαφική βάση των συνιστώντων κρατιδίων και ορίζει ως δευτερογενές δημιούργημα το συνεταιριστικό κράτος.
Αν υποθέσουμε πως το υπάρχον κράτος της κυπριακής δημοκρατίας παραχωρούσε ζώνες εσωτερικής διοίκησης θα ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που επιχειρεί ο πρόεδρος Αναστασιάδης να καταστήσει συνιστώντα υποκείμενα τις κοινότητες με δική τους εδαφική πρωτογενή κυριαρχία.
Αυτό θα σημάνει την κατάργηση της κυπριακής δημοκρατίας ως πρωτογενούς αρχής και αλώβητης κρατικής υποστάσεως. Η κυπριακή δημοκρατία μέσα από την διαδικασία των συνομιλιών όχι μόνον είναι απούσα αλλά έχει αντικατασταθεί από τις δύο κοινότητες που παρανόμως υποστασιοποιήθηκαν.
Είναι διαφορετικό να παραχωρεί η κυπριακή δημοκρατία εξουσίες και δικαιώματα ως υπάτη κρατική αρχή και διαφορικό η κρατική αρχή που θέλουν να δημιουργήσουν να παράγεται από συνιστώντα κρατικά υποκείμενα.
Στην πρώτη περίπτωση δεν μπορεί να τεθεί κανένας διάλογος αν πρώτα δεν υπάρξει ξεκάθαρη αναγνώριση της κυπριακής δημοκρατίας. Στην δεύτερη περίπτωση η συζήτηση διεξάγεται πάνω στην βάση της άρνησης της κυπριακής δημοκρατίας.
Μια άρνηση που τέθηκε από την πλευρά των “τουρκοκυπρίων” από την ανταρσία του 1963.
Οι συνομιλίες είναι η συνέχεια αυτής της ανταρσίας υπό την σκιά της τουρκικής κατοχικής ξιφολόγχης.
Η εφεύρεση των συνιστώντων κρατιδίων , για να είμαστε δίκαιοι , δεν προέκυψε από την συμφωνία κορυφής Μακαρίου - Ντενκτάς αλλά αποτελεί μεταγενέστερη υποχώρηση που καταγράφτηκε στο σχέδιο Ανάν.
Θέλω να πω πως υπάρχει σαφής αιτιολόγηση της διακοπής των συνομιλιών που θέτουν ως προϋπόθεση την ύπαρξη συνιστώντων κρατιδίων και την κατάργηση της κυπριακής δημοκρατίας και αντικατάσταση της από ένα συνεταιριστικό κρατικό μόρφωμα.
Η υπεράσπιση της κυπριακής δημοκρατίας μπορεί να θέσει τον διάλογο με τους “τουρκοκύπριους” σε άλλη βάση αλλά και να δώσει επιχειρήματα σε κάποιες πολιτικές δυνάμεις να απαιτήσουν την διακοπή των συνομιλιών και την επανατοποθέτηση τους πάνω στη βάση της κρατικής υποστάσεως της κυπριακής δημοκρατίας που στεγάζει τις δύο πολιτισμικές κοινότητες και που μόνο έτσι πρέπει να τις δει και όχι να τις αναβαθμίσει σε πολιτικά υποκείμενα με πολιτική ισότητα.
Πολιτική ισότητα έχουν μόνο οι πολίτες μεταξύ τους και αυτοί έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν για το κράτος δικαίου που θέλουν να έχουν , με την δική τους συμμετοχή.
Η πράξη αυτή ονομάζεται αυτοθέσμιση και αποτελεί μέρος του δικαίου της αυτοδιάθεσης και της πραγματικής ανεξαρτησίας. Η μόνη οδός είναι η μετάβαση στην κοινωνιοκρατια ( που σημαίνει την ευρύτερη συμμετοχή των παραγωγικών δυνάμεων στην εξουσία και την νομοθετική αρχή) μέσα από την σθεναρή υποστήριξη της κρατικής υποστάσεως της κυπριακής δημοκρατίας.
Λουκάς Σταύρου