Σημείωμα πάνω στην οικονομική κρίση
Όσοι νομίζουν ότι η φαινομενικώς οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί με οικονομιστικές και λογιστικές διορθώσεις απλά πλανώνται.
Η οικονομική κρίση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Στο βάθος υπάρχει σοβαρή κρίση θεσμών , αξιών , αρχών , κοσμοαντίληψης.
Η οικονομική κρίση αναδεικνύει στην επιφάνεια της δυτικής κοινωνίας την σχέση εκμετάλλευσης και υποταγής ανάμεσα στην παρασιτική ληστρική ολιγαρχία και την παραγωγική βάση.
Αναδεικνύει επίσης και την ιδεολογική υποδούλωση της παραγωγικής βάσης στις ιδεολογίες και τις αξίες της τάξης των αφεντικών και εκμεταλλευτών.
Αυτή η σχέση όσο θα διαρκεί θα διασώζει το σύστημα της σύγχρονης δουλείας και θα παρατείνει την κρίση.
Όταν θα επέλθει η συνειδησιακή ρήξη της παραγωγικής βάσης με τα ιδεολογικά , αξιακά και κοσμοθεωρητικά μορφώματα της ολιγαρχίας, τότε η κρίση θα καταλήξει στην κοσμογονική βίαιη σύγκρουση που θα δώσει νέες προοπτικές στην ιστορία και τον πολιτισμό.
Μπορεί βέβαια να μην συμβεί τίποτα από όλα αυτά και η κοινωνία των σκλάβων να συνεχίσει την ανιαρή πορεία της μέσα στο χρόνο.
Τούτο οδηγεί στο ερώτημα, αν η παραγωγική βάση διαθέτει το σθένος και την γνώση για να επιχειρήσει μιαν ολοκληρωτική σύγκρουση με την ολιγαρχική τυραννία.
Νομίζω πως χωρίς διανόηση επαναστατική η παραγωγική βάση των κοινωνιών μας δεν θα γίνει ποτέ δρόν ιστορικό υποκείμενο, όπως έγινε κάποτε η αστική και εργατική τάξη.
Συνεπώς ο σπινθήρας της σύγκρουσης θα ανάψει στην συνείδηση, στη σχέση της επαναστατικής διανόησης με την λαϊκή παραγωγική βάση.
Στόχος της επαναστατικής διανόησης πρέπει να είναι το γκρέμισμα των αξιών και των παραστάσεων της άρχουσας τάξης αφενός και αφετέρου η διασύνδεση της με τις λαϊκές παραγωγικές δυνάμεις.
Αντικείμενα καταστροφής πρέπει να είναι , το οικονομικό μοντέλο , το πολιτικό σύστημα , η εβραιοχριστιανική συνείδηση ως κοσμοείδωλο και ηθική της υποταγής, οι κοσμολογικοί διάκοσμοι της τυπικής και διαλεκτικής λογικής , η παλαιά λογική καθεαυτή. (Τρόπος και Είναι)
Θέλουμε να αλλάξουμε τα πάντα χωρίς να αφήσουμε τίποτα όρθιο από τον παλαιό κόσμο που έχει φτάσει στο τέλος του αποπνέοντας, υπεροψία , καταφρόνια , φτώχεια , εξαθλίωση , κτηνωδία και βαρβαρότητα.
Λουκάς Σταύρου