Περί του Είναι και του φαίνεσθαι
Το Είναι δεν μπορεί να φανερωθεί χωρίς το φαίνεσθαι, ούτε μπορεί να τεθεί χωρίς το πολύμορφο φαίνεσθαι που αποτελεί την εμφάνεια του. Το Είναι δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το φαίνεσθαι αλλά συνυφασμένο με αυτό.
Το βάθος του Είναι ρέπει προς το φαίνεσθαι, εκδηλώνεται στην εμφάνεια όπου είναι και ο δικός μας κόσμος της αίσθησης. Ο οικείος κόσμος της αισθητικής αποκάλυψης και της συνεχής ροής και ανανέωσης, ο κόσμος της ανάδυσης των νέων μορφών ζωής.
Όλες οι ιδεαλιστικές φιλοσοφίες και σχεδόν όλες οι θρησκείες κατηγόρησαν αυτόν τον κόσμο της αίσθησης ως απατηλό και αντέταξαν σε αυτόν ένα κόσμο δήθεν αληθινό και άφθαρτο.
Με την θέση αυτή ο ιδεαλισμός υπονόμευσε την ζωή και όρθωσε τους διάφορους ψευδόκοσμους εναντίον της.
Στην φιλοσοφία του νεολογικού υλοθεϊσμού αναδεικνύεται η ενότητα του φθαρτού και του άφθαρτου , του αιώνιου και του παροδικού σε ένα ατελεύτητο γίγνεσθαι όπου ο κόσμος της αίσθησης αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση του Είναι.
Η ανθρώπινη ύπαρξη παρά τις δυστυχίες που καραδοκούν να την κατασπαράξουν, μένει ανοικτή στην υπέρτατη ευτυχία της ποιητικής ενθουσιαστικής εμβίωσης της κατ’ αίσθηση ομορφιάς που τελειούται στην εσχάτη επιθυμία του θανάτου της ψυχής ως υπέρτατης έκφρασης της ευχαριστίας.
Με λίγα λόγια προτείνω να ζήσουμε αυτή τη ζωή με το πνεύμα υψωμένο στο Παν και να μην αφήσουμε την επιθυμία της αιώνιας ατομικής ζωής να την υποσκάψει και να την σύρει και διασύρει στα σκλαβοπάζαρα των θρησκειών με τις εξουσιαστικές τους υποσχέσεις. Να ζήσουμε με πλήρη συνείδηση του όντος, αλλά σαν τα λουλούδια που ανθίζουν την αυγή και πριν νυχτώσει πέφτουν και χάνονται στην πληρότητα του κόσμου.
Λουκάς Σταύρου