Το προδοτικό προσύμφωνο του Μιχάλη Μούσκου – Μακαρίου
Ο πολιτικός στόχος της τουρκικής εισβολής του 1974 ήταν η συγκέντρωση της “τουρκοκυπριακής κοινότητος” σε μια ενιαία εδαφική ζώνη επί της οποίας θα μπορούσε να στηριχθεί ο σχεδιασμός μιας συγκυβέρνησης της Κύπρου που είδαμε να αναπτύσσεται στις επακολουθήσασες συνομιλίες με την επιδιωκόμενη λύση της ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας.
Τον πολιτικό στόχο της τουρκικής εισβολής προσυπέγραψε στην λεγόμενη συμφωνία κορυφής ο Μακάριος , το 1977, αποδεχόμενος την ζώνη κυριαρχίας ως και την αλλαγή που επέφερε η βία της εισβολής και μάλιστα πρόσθεσε πως αυτή η ζώνη πρέπει να έχει οικονομική βιωσιμότητα, πράγμα που οδηγεί σε δομές διοίκησης που επέχουν θέση κράτους ή ισοδυναμούν με κρατική υπόσταση.
Με βάση αυτή την συμφωνία κορυφής διεξάγονται έκτοτε οι συνομιλίες υπό το προπαγανδιστικό σύνθημα της επανένωσης στο οποίο μάλιστα οι κρατούντες “ελληνοκύπριοι” βαπτίζουν και ως απελευθέρωση, επειδή δήθεν θα φύγουν μετά την “λύση” τα τουρκικά στρατεύματα.
Όμως ακόμα και αν φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα τούτο δεν ισοδυναμεί με απελευθέρωση αλλά με αποχώρηση μετά την επιτέλεση του σκοπού τους, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η νομιμοποίηση ενός κρατικού μορφώματος που θα έχει αυτονομία και ταυτόχρονα θα συγκυβερνά την Κύπρο.
Με λίγα λόγια οι συνομιλίες στηρίζονται στο πΟι συνομιλίες για “λύση” του κυπριακού εδράζονται στο προδοτικό προσύμφωνο του Μιχάλη Μούσκου - Μακαρίου επί των λεγομένων συμφωνιών κορυφής του 1977. ροσύμφωνο (συμφωνία κορυφής Μακαρίου-Ντενκτάς) για το οποίο δεν αποφάσισε ο λαός αλλά ο Μακάριος, συνεχίζοντας την αντιδημοκρατική και ταυτόχρονα αντεθνική γραμμή της εθναρχούσας εκκλησίας, όπου ο “ηγέτης” αποφασίζει και οι σκλάβοι υπακούουν και υπόκεινται στις αποφάσεις του. Έτσι πορεύθηκε ο “ηγέτης” από την προδοσία της Ζυρίχης στην προδοσία της συμφωνίας κορυφής.
Με βάση το προσύμφωνο του “ηγέτη” παρήχθηκε στη συνέχεια το σχέδιο Ανάν και ετοιμάζεται ένα νέο σχέδιο που σύντομα θα πέσει στα κεφάλια μας.
Το βέβαιο είναι πως όλα τα σχέδια που παράγονται στηρίζονται σε ένα προσύμφωνο προδοτικό και απεχθές για το οποίο ο λαός δεν κλήθηκε ποτέ να το κρίνει και να αποφασίσει αν πρέπει να αποτελεί την βάση των διεξαγόμενων συνομιλιών, που επειδή εδράζονται σε προδοτικά θεμέλια καθίστανται εξίσου προδοτικές.
Ονομάζομεν προδοτικό το προσύμφωνο και τις επί αυτού εδραζόμενες συνομιλίες διότι θεωρούμε πράξη εσχάτης προδοσίας την αποδοχή των στόχων της τουρκικής εισβολής.
Έκτοτε η μια προδοσία γεννά την άλλη και η πατρίδα πορεύεται στο δρόμο της καταστροφής.
Το ζητούμενο είναι να δούμε την αλήθεια , να σπάσουμε το είδωλο του “εθνάρχη” Μιχάλη Μούσκου και να απονομιμοποιήσουμε τους επιγόνους του μειοδότες και νενέκους που ξεπουλούν την πατρίδα στους κατακτητές.
Σφυροκοπούμε τα είδωλα του συστήματος μέχρι να γίνουν συντρίμμια και απάνω στο σφυρί μας γράφονται οι ακόλουθες αρχές: πρώτον ότι η βία (και εννοούμε την βία που υπέστη και υπόκειται η πατρίδα από τους τούρκους και του άγγλους κατακτητές) δεν παράγει δίκαιο και δεύτερο η υποχώρηση στη βία και η συνεργασία με τις κατακτητικές δυνάμεις είναι πράξη εσχάτης προδοσίας.
Με βάση αυτές τις αρχές δεν θα αποδεχόμασταν καμία συνθήκη ακόμα και αν οριζόταν με δημοψήφισμα συντριπτικής πλειοψηφίας η οποία συνθήκη να ενσωματώνει την αδικία της βίας και την προδοσία.
Ακόμα και όταν ο λαός υποκύψει στην βία και την προδοσία , το δίκαιο παραμένει αλώβητο και δίνει το δικαίωμα στους υπερασπιστές του, στο όνομα της υπάτης αρχής που εδρεύει στην συνείδηση και στον ουρανό, να επαναφέρουν την τάξη ακόμα και δια των όπλων , όταν όλα τα άλλα μέσα καθίστανται αναποτελεσματικά.
Η πολιτεία για εμάς τους εθνικοκοινωνιστές εδράζεται σε αρχές απαραβίαστες. Αυτές οι αρχές είναι υπεράνω της οχλοκρατικής και πάντοτε εφήμερης και παροδικής πλειοψηφίας.
Οι αρχές του έθνους, του γένους, της πατρίδας, της κυριαρχίας,της ελευθερίας, της αυτοθέσμισης , της αυτοδιάθεσης, δεν αναιρούνται από καμία ψευτοδημοκρατία αλλά αποτελούν το πλαίσιο της πραγματικής δημοκρατίας .
Λουκάς Σταύρου