Περί του θρησκειοκρατικού κράτους
Όταν ένα κράτος αποφασίζει να είναι εκφραστής μιας θρησκευτικής πεποίθησης την οποία να επιβάλλει στους πολίτες του εξ απαλών ονύχων, σημαίνει πως αυτό το κράτος εδράζεται εξ αρχής στην πνευματική τυραννία δηλαδή στην διαμόρφωση της συνείδησης των πολιτών του που στην ουσία τους μετατρέπει σε σκυφτούς υπηκόους και σκλάβους.
Όμως το κράτος δεν είναι κάποιο ον αυθύπαρκτο που σκέφτεται και παράγει νόμους . Το κράτος σε αυτή την περίπτωση είναι η βία που ασκείται πάνω στην συνείδηση των πολιτών από εκείνους που κατά κάποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο κατέχουν την αλήθεια από τον δήθεν θεό τους, που τους όρισε να την εμφυτεύουν στις συνειδήσεις, λόγω του ότι αυτή η δήθεν αλήθεια αν δεν επιβάλλεται με συνεχή προπαγάνδα και προσηλυτισμό θα ξεχαστεί και θα σκεπαστεί από την πηγαία αλήθεια της φύσης.
Συνεπώς η υιοθέτηση μιας θρησκευτικής αλήθειας από το κράτος σημαίνει πως σε αυτή την κοινωνία το ιερατείο που διαφυλάττει αυτήν την θρησκευτική αλήθεια είναι μια κραταιά δύναμη που ορίζει και επιβάλλει ένα διάκοσμο χωρίς να δέχεται αντιρρήσεις.
Στο κράτος αυτό η ελευθερία της σκέψης τίθεται στο περιθώριο ως κάτι το ενοχλητικό και το αχρείαστο, αφού η αλήθεια δεν μπορεί να προέρχεται από την σκέψη και την ελεύθερη διάνοιξη της νόησης στην φύση αλλά από κάποιους ρασοφόρους καρνάβαλους που κραδαίνουν την μοναδική αλήθεια τους πάνω στις ζωές των πολιτών.
Σε αυτά τα θρησκειοκρατικά ή θεοκρατικά κράτη, εφόσον η βαθύτερη ουσία της ελευθερίας καταργείται, ο άνθρωπος εξευτελίζεσαι και ο λαός υποκύπτει στη βούληση της ολιγαρχίας που παροικεί και συντρώγει με το παπαδαριό ή με τους αντιπροσώπους του θεού.
Να σημειωθεί ακόμα πως στα θρησκειοκρατικά κράτη όπου η συνείδηση είναι το αμπελοχώραφο των διαφόρων ρασοφόρων και θεολόγων, ο βιασμένος λαός θεωρεί πως πρέπει να πληρώνει για την συντήρηση του ιερατείου του και να μην ενοχλεί τον συσσωρευμένο πλούτο αυτού.
Στα πλαίσια αυτά όλοι ζουν ευτυχισμένοι και δεν αισθάνονται το λουρί που σφίγγει την συνείδηση τους, τουναντίον το έχουν στολίδι τους και καμάρι.
Ο μόνος τρόπος για να απαλλαχτούμε από αυτή την τυραννία που την στηρίζει μάλιστα η αλλοτριωμένη και εθελόδουλη συνείδηση του όχλου, είναι ο συνεχής αγώνας εναντίον της στο επίπεδο της πολιτικής κοινωνίας αφενός, απαιτώντας την απομάκρυνση των ιερατείων από την παιδεία και τον διαχωρισμό του κράτους από τις οργανώσεις των “αντιπροσώπων” του θεού και αφετέρου στο επίπεδο της συνείδησης με πόλεμο κατά των παραστάσεων τους και των θεολογικών προτάσεων τους από το ‘άπαρτο οχυρό της φιλοσοφίας.
Λουκάς Σταύρου