Περί του θεϊστικού σφάλματος
Οι θεϊστικές θεωρίες που θεωρούν τον θεό ως αιτία των πάντων, τον δε κόσμον ως δημιούργημα και παιχνίδι του, σύμφωνα με την κοσμοθεωριτική μου έρευνα που κατέθεσα στο “Τρόπος και Είναι”, απλά σφάλλουν.
Αφαιρούν από την ύλη κάθε αυτοτέλεια και αυτονομία ή στην περίπτωση των πανθεϊστικών θεωριών, ταυτίζουν την ύλη με τον θεό και έτσι δεν διαχωρίζουν την τυχαιογενετική έκπτυξη της αυτοδυνάμου ύλης απο την σκοπούσα ενέργεια του Νού.
Ο κόσμος σύμφωνα με τον τρόπο του νέου Λόγου συνθέτει την τυχαιογενετική ορμή της ύλης που είναι αυθύπαρκτη και αυτόνομη κατά γενεσιουργόν Λόγον εκπτυσσόμενη, με την σκοπούσα ενέργεια του Νου που είναι ενέργεια εν πρώτοις θεογενής, ως έκφραση των αρχετυπικών του ροπών.
Οι θεοί δρουν μέσα στον κόσμο χωρίς να μπορούν να αναιρέσουν τον Γενεσιουργό Λόγο -Τρόπο αυτού, εκ του οποίου και η γνωρίζουσα νόηση προσλαμβάνει τον τρόπον αυτής.
Κατά συνέπεια οι θεοί δρουν εργονομικά εναρμοζιμόμενοι με το υλικό ον, όντες και οι ίδιοι ένυλες οντότητες πρωταρχικής υπερχωροχρονικής ταχύτητας.
Η ιδέα περί του θείου δεν μπορεί να δωθει απο τα ιερατεία αλλά να αναδυθεί απο την έλλογη έρευνα του Κόσμου. Ως εκ τούτου τάσσομαι ενάντια σε κάθε ιερατική εξουσία επι της συνειδήσεως και της κοινωνίας, δια θεσμών εξουσιαστικών.
Λουκάς Σταύρου