Για την ζωγραφική του Πικάσο
Ο Πάμπλο Πικάσο διδάσκει με την ζωγραφική του πως ο καλλιτέχνης παίρνοντας στοιχεία από την αίσθηση και την σκέψη παράγει ένα κόσμο-διάκοσμο αποκλειστικά ανθρώπινο που δεν έχει ανάγκη να ανταποκρίνεται σε κάποια άλλη πραγματικότητα , όπως θα απαιτούσαμε από την επιστημονική σκέψη.
Δημιουργεί την κατ’ εξοχήν ανθρώπινη πραγματικότητα που στέκει από μόνη της χωρίς κάποιο κόσμο ιδεών να την υποβαστάζει.
Ο κόσμος της τέχνης είναι το όραμα του ανθρώπου για τον κόσμο και η συγκίνηση απο αυτόν τον δημιουργημένο κόσμο είναι το έπαθλο του αγώνος , ως συγκίνηση του ωραίου και όχι ως λογικό κατηγόρημα.
Στη ζωγραφική του Πικάσο , ακόμα και από την παραποίηση των πραγμάτων παράγεται μια νέα ομορφιά , μια νέα σχέση και συμμετρία.
Εδώ ο Πικάσο συναντά τον Ηράκλειτο που σε ένα απόσπασμα του λέει “ ώσπερ σάρμα εική κεχυμένων ο κάλλιστος κόσμος” που σημαίνει ..σαν σωρός σκουπίδια χυμένα στη τύχη είναι ο καλύτερος κόσμος.
Θέλει να πει ο Ηράκλειτος πως ο λόγος ο εμπράγματος είναι μεν αναγκαιότητα αλλά συνάμα και τυχαιότητα και πως ο κόσμος δεν είναι το αποτύπωμα ενός ανώτερου νου που εξουσιάζει τα πάντα.
Το τυχαίο παρεβρίσκεται μέσα στην κοσμική μορφογένεση.
Συνεπώς η τέχνη που συνταιριάζει το τυχαίο με το σκοπούμενο ευρίσκεται μέσα στην αλήθεια της φύσης.
Λουκάς Σταύρου