Ηθική και κράτος
Η ηθική προκύπτει μέσα από την ανάγκη του διακανονισμού των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων αλλά και των ανθρώπων με την περιβάλλουσα φύση και τα ζώα.
Πάνω σε αυτή την ανάγκη στηρίζεται η αρχή της συμφωνίας ή συνθήκης αλλά και η ανάγκη επιβολής των συμφωνηθέντων και ακόμα τροποποίησης αυτών καθότι στην πορεία προκύπτουν άλλες ανάγκες και συνθήκες που απαιτούν αναπροσαρμογή των σχέσεων.
Η ανάγκη τήρησης των συμφωνηθέντων , εφαρμογής και αναδιαπραγμάτευσης , δημιουργεί ένα συλλογικό υποκείμενο που έργο του είναι να κάνει ότι δεν μπορούν να κάνουν τα άτομα ξεχωριστά με την περιορισμένη ατομική ισχύ τους.
Αυτό το συλλογικό υποκείμενο που διαθέτει ισχύ ικανή να επιβληθεί καθολικά είναι το κράτος.
Συνεπώς το κράτος στη μεταφυσική του σημασία είναι μείζον ηθικό υποκείμενο που ο ρόλος του είναι η εφαρμογή της συμφωνίας μεταξύ των μελών του, τα οποία του παραχώρησαν αυτή την δυνατότητα και ως εκ τούτου μπορούν ανα πάσαν στιγμή να την ανακαλέσουν
Το κράτος όταν αυτονομηθεί από τους πολίτες , όταν γίνει όργανο μιας ολιγαρχίας για παράδειγμα ή όργανο των υπαλλήλων του κράτους που δρουν σε πλαίσια διαφθοράς , τότε χάνει τον ηθικό του ρόλο και μετατρέπεται σε απάνθρωπο τέρας.
Όσον αφορά την θεμελιώδη ηθική συμφωνία που παράγει το κράτος , πρέπει να πούμε πως αυτή προκύπτει από την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης , από τα κοινά ένστικτα και την ζωτική ιδιοτέλεια της ατομικής ύπαρξης αλλά και από την ανερμάτιστη αρπακτικότητα και βιαιότητα που την χαρακτηρίζει ως ίδιον της εμμένειας εκάστου όντος στο είναι του ή αλλιώς της διατήρησης της ταυτότητος του.
Από αυτή την πρωταρχική ηθική κατάσταση ανατέλλει η βούληση της ισχύος και επειδή αυτή η βούληση διαπερνά όλους τους ανθρώπους δημιουργείται μια κατάσταση πολέμου που με την σειρά της αναδεικνύει την ανάγκη της ηθικής ρύθμισης των σχέσεων.
Παλαιότερα οι κοινωνίες ρύθμιζαν αυτές τις σχέσεις με άγραφους νόμους και τις περισσότερες φορές τους απέδιδαν, προκειμένου να έχουν περισσότερη ισχύ, σε θεϊκή προέλευση.
Όμως το πρόβλημα αυτής επικάλυψης του νόμου με ιερατικό μανδύα είναι πως τα ιερατεία πήραν στα χέρια τους τρομερή ισχύ την οποία διατηρούν μέχρι σήμερα και έτσι αναιρούν το ηθικό νόημα του κράτους που πρέπει να κατανέμει την ισχύ προς όλους τους πολίτες διότι εκ του συνόλου των πολιτών αντλεί την υπόσταση του.
Κανένας θεός δεν έφερε την ηθική στους ανθρώπους αλλά η ίδια η φύση και η κοινωνία επέβαλε την ανάγκη της ηθικής ρύθμισης των σχέσεων.
Μάλιστα όσες φορές οι άνθρωποι επινόησαν την θεία παρέμβαση στην ρύθμιση των ανθρωπίνων σχέσεων δημιούργησαν προβλήματα ανισορροπίας και αδικίας.
Θέλω να πω με αυτή την αναφορά πως ως πολίτες έχουμε ζωτικό δικαίωμα να ξανασκεφτούμε το κράτος και τους θεσμούς διότι εμείς δίδουμε την υπόσταση τους και εμείς μπορούμε να τους αλλάξουμε ώστε να ανταποκρίνονται στην γενική θέληση και στο κοινό καλό.
Να ξέρουμε όμως πως κοινωνική ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κράτος, στηριζόμενη σε άγραφους νόμους που όποιος θέλει θα μπορεί να τους αγνοεί και τους παραβιάζει χωρίς να υπάρχει η αρχή εκείνη που θα τον ανακαλεί σε τάξη.
Να ξέρουμε επίσης πως ο πραγματικός ρόλος του κράτους είναι ηθικός και πως ο ρόλος τούτος δίδεται από συμφωνία μεταξύ των μελών του.
Κράτος που προκύπτει από την ισχύ των ολίγων και επιβάλλεται στους πολλούς είναι εκ των πραγμάτων ανήθικο και άδικο και ως εκ τούτου έχουν καθήκον οι πολίτες του που έχουν μετατραπεί σε υπηκόους και σκλάβους να το καταστρέψουν και να επαναφέρουν τον ηθικό νόμο.
Η ηθική είναι υπόθεση της πολιτείας.
Για την ηθική των θρησκειών που βγαίνει μέσα από παραμύθια για άλλες ζωές και θεό τιμωρό, έχω να πω πως δεν έχουν θέση στην πολιτεία των ελεύθερων πολιτών, διότι διαταράσσουν την φυσική ηθική τάξη που προκύπτει από την ανθρώπινη φύση και τα πράγματα, ιδιαίτερα όταν η όποια θρησκευτική ηθική που επαγγέλλονται τα ιερατεία, αναιρεί την ανθρώπινη προέλευση της κοινωνικής υπόστασης του ηθικού κράτους.
Λουκάς Σταύρου