Η φιλοσοφία ως μέρος της επιστημονικής πραγματολογίας
Η φιλοσοφική γνώση δεν παράγεται σε κάποιο εργαστήριο στο οποίο κλείνεται ο φιλόσοφος και διανοείται ανεξάρτητα από τα παροντικά δεδομένα της εξέλιξης στο πεδίο της γνώσης.
Η φιλοσοφία συμπορεύεται με την επιστήμη και τις προεκτάσεις αυτής στις εφαρμογές και στην πολλαπλασιαζόμενη εμπειρία που με την σειρά της επιστρέψει στη σκέψη και προστίθεται στον γενικό προβληματισμό.
Με λίγα λόγια δεν μπορεί να υπάρξει αλήθεια αυτόνομη και ανεξάρτητη από την ιστορική εξέλιξη.
Ο άνθρωπος άρχισε να φιλοσοφεί στη προσπάθεια του να κατανοήσει την φύση των πραγμάτων και να κατασκευάσει εργαλεία που του άνοιγαν καινούρια πεδία εμπειρίας.
Επί του πεδίου της εμπειρίας τίθεται η ανάγκη της αφηρημένης γνώσης δηλαδή της αφηρημένης δομής της πολλαπλότητας. Γεγονός που αναπτύσσει τις επιστήμες όπως για παράδειγμα της γεωμετρίας , των μαθηματικών και των λοιπών επιστημών.
Η φιλοσοφία δεν εστιάζει στην εξειδίκευση όπως η κάθε συγκεκριμένη επιστήμη αλλά μελετά το όλον και κωδικοποιεί τον ριζικό τρόπο του νοείν επί του οποίου εδράζεται το είναι.
Για να καταλήξουμε, φιλοσοφία χωρίς τις επιστήμες είναι λογοπαίγνιο και φαντασιολογία.
Δηλαδή η φιλοσοφία είναι επιστήμη της ολότητας και του τρόπου του νοείν και ως τέτοια υπάγεται στην γενική πραγματολογία στην οπαία ανήκουν όλες οι επιστήμες.
Η απομάκρυνση από τα πράγματα της εμπειρίας παράγει διανοητικούς ψευδόκοσμους.
Σε αυτό τον τομέα διαπρέπουν οι θρησκείες όπου η εφαρμοσμένη φαντασιολογία τους παραμορφώνει και αρρωσταίνει την κοινωνία.
Λουκάς Σταύρου