Λαός και διανόηση
Η ουσία της πολιτικής μας πρότασης είναι η αλλαγή των θεσμών που διέπουν την παραγωγή , την ιδιοκτησία και την κατανάλωση.
Οι νέοι θεσμοί πρέπει να είναι κατοχυρωμένοι συνταγματικά και να δημιουργούν το πλαίσιο της πολιτικής δράσης.
Στο ερώτημα αν πρέπει να συμμετέχουν στη διαμόρφωση των αποφάσεων οι λίγοι ή οι πολλοί εμείς τασσόμαστε υπέρ της ευρύτερης λαικής συμμετοχής.
Τασσόμαστε δηλαδή υπέρ της κοινωνιοκρατίας σε ένα νέο πλαίσιο αρχών που να αποτρέπουν την ταξική ανισότητα , την εκμετάλλευση, τον έλεγχο της συλλογικής συνείδησης από ολιγαρχικά συμφέροντα και συμπαρομαρτούσες αφηγήσεις.
Όταν όμως λέμε συμμετοχή του λαού, δεν εκλεμβάνουμε τον λαό ως ένα αφηρημένο άθροισμα αλλά ως ένα οργανικό σύνολο αποτελούμενο από πολλές κοινότητες κατά τόπον κατ’ επάγγελμα, κατά διάφορα ενδιαφέροντα.
Αυτές οι κοινοτικές συλλογικότητες πρέπει να συμμετέχουν στην διαμόρφωση των αποφάσεων που αφορούν τα μέρη και το σύνολο.
Το θέμα των θεμελιωδών αρχών της πολιτικής κοινωνίας αναδεικνύεται βέβαια από την λαϊκή διανόηση και είναι μάταιο να περιμένουμε πως ο λαός θα συναχθεί και θα παράξει πολιτειακή πρόταση.
Αυτό δεν το βλέπουμε πουθενά στην ιστορία. Τουναντίον διδασκόμαστε πως εκείνοι που άνοιξαν τον δρόμο στη πολιτική κοινωνία ήταν οι νομοθέτες.
Στην εποχή μας τον ρόλο του νομοθέτη και διαμορφωτή των πολιτειακών αρχών μπορεί να ασκήσει μια ιδεολογική και πολιτική ομάδα που διαμορφώνει την τελική πρόταση την οποία απευθύνει στο λαό.
Η ιστορία μας έχει διδάξει πως καμιά πρόταση δεν στέκει από μόνη της αλλά απαιτεί συνεχή ιδεολογικό-πολιτικό αγώνα και συνεχή σχέση της διανόησης με τα λαϊκά στρώματα στα πλαίσια ενός ατελεύτητου πολέμου ιδεών και συμφερόντων.
Τα πάντα εξαρτώνται από την πρωτογενή ομάδα , την ηγετική ομάδα των διανοουμένων και των πολιτικών που διαμορφώνουν την πολιτειακή πρόταση προς τον λαό.
Η συνεχής ανανέωση αυτής της πρότασης και η κραταίωση της εξαρτώνται επίσης από την ανοικτότητα της προς το λαό και την δεκτικότητα της σε νέες ιδέες και προτάσεις.
Δηλαδή η ηγετική ομάδα δεν μπορεί να αποκοπεί από τον λαό αλλά να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία , αλληλοπεριχώρηση και συναλληλία . Αν η ηγετική ομάδα αποκοπεί από τον λαό τότε γίνεται κόμμα και πυώδες απόστημα.
Συνεπώς δεν μιλούμε ούτε για ολιγαρχία , ούτε για οχλοκρατία.
Απορρίπτουμε και την οχλοκρατία και την ολιγαρχία και δεχόμαστε την ζωντανή και παραγωγική σχέση της διανόησης και της πολιτικής ηγεσίας με τα παραγωγικά στρώματα της κοινωνίας.
Το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης είναι πως νομοθέτης καθίσταται ο λαός ως οργανικό σύνολο που περιλαμβάνει και την διανόηση του νοημένης αυτής ως παραγωγικής δράσης που στέκεται πλάι στον εργάτη , τον επιχειρηματία , τον αγρότη, τον μαχόμενο λαό.
Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και ότι ετάχθησαν από τον ουρανό για να κυβερνούν την μάζα θα πρέπει να εκδιώκονται από την πολιτεία μας ως ιδεαλιστικά , δογματικά μιάσματα και ξερόλες. Η πραγματική λαϊκή γνώση παράγεται από το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων και την συλλογική εμπειρία. Η φιλοσοφία και η επιστήμη είναι μέρος αυτής της γνώσης και όχι κάτι άλλο , κάτι ξεχωριστό , κάτι υπεράνω.
Οι ανάγκες της παραγωγής στην εξελικτική της πορεία θέτουν προβλήματα και απαιτούν απαντήσεις από την διανόηση.
Ως εκ τούτου η διανόηση είναι μέρος των παραγωγικων δυνάμεων και θεωρείται διανόηση εφόσον συμβάλλει στην εξέλιξη προς όφελος των παραγωγικών δυνάμεων που δεν περιορίζονται στον άνθρωπο αλλά ανοίγονται στο περιβάλλον , στο οικοσύστημα, στην παμμήτειρα και ιερή Φύση.