Σημείωση για τον Νεολογικό Υλοθεϊσμό
Στη φιλοσοφική μου έρευνα έχω προσεγγίσει μιαν ισχυρή βεβαιότητα.
Την βεβαιότητα του εμπράγματου λόγου, δηλαδή της νοητικής αρχής που συν-τίθεται με τα πράγματα ως τρόπος έκπτυξης αυτών.
Τούτο σημαίνει πως ο κόσμος είναι ένα συνεχές διαφοροποιούμενο γίγνεσθαι.
Αυτός ο κόσμος εντός του οποίου είμαστε και εμείς ως γνωρίζοντα υποκείμενα δεν είναι ο ίδιος με τον κόσμο που πλάθουμε στην συνείδηση μας.
Υπάρχει μια αβυσσαλέα διαφορά ανάμεσα στο είναι και το νοείν.
Το νοείν ή όπως το ονομάζω η γνωρίζουσα συνείδηση προσεγγίζει το είναι και η αλήθεια που δύναται να αποκομίσει έγκειται στην ανταπόκριση της νοητικής παράστασης με τα πράγματα.
Σύμφωνα με τον εμπράγματο λόγο που είναι η θεμελιώδης ανταπόκριση στο τρόπο του γίγνεσθαι ως τρόπου του νοείν δεν μπορεί να τεθεί τίποτα το αυτοτελές και αυτοκινούμενο και αυθύπαρκτο και εκ του μη όντος γενόμενο αλλα κάθε ον συγκεκριμένο που η συνειδηση μας καταδεικνύει κατα αφαίρεση είναι συνδεδεμένο με την ολότητα του γίγνεσθαι.
Η σύνθεση των διαφόρων μορφών της ύλης που διαφοροποιεί την ταχύτητα μορφοποιεί την πολλαπλότητα των όντων.
Εξ αυτού συνειδητοποιούμε κάποια μορφικά σύνολα που το ειδοποιό τους στοιχείο είναι η δομική ταχύτητα και ως τέτοια σύνολα μπορούμε να ονομάσουμε από τα πιο απλά φαινομενικά συστήματα μέχρι το συμπαντικό σύστημα στο οποίο τα εγγύς νοούμενα περιέχονται.
Συνεπώς θεωρώντας το σύμπαν ως ένα σύστημα με κεντρική δομική ταχύτητα εκείνη του φωτός σύμφωνα με τον λόγο πρέπει να δεχθούμε, πρώτον πως η ταχύτητα του φωτός δεν είναι κάτι το αυτοτελές αλλά κάτι το σχετικό τόσο με τις συμπαντικές δομές όσο και τις εξωσυμπαντικές.
Διότι δεν μπορεί να νοηθεί ότι υπάρχει ένα και μοναδικό σύμπαν αλλά κοσμικό γένος ή σύστημα διαφοροποιούμενο ανάμεσα σε κοσμικά γένη ή συστήματα. Το μονοσυμπαντικό σύστημα αντικειται στο νεο λόγο και τρόπο του γίγνεσθαι.
Δεν είναι δυνατόν όμως να νοηθεί η πολλαπλότητα των συμπαντικών συστημάτων η κοσμικών γενών με οριακή ταχύτητα το δικό μας φως διότι τότε η διαφοροποιητική δράση μεταξύ τους θα κατέληγε σε συμφυρμό και ομοιογενοποίηση.
Συμπερασματικά και κατα λόγον πάντοτε πρέπει να θεωρήσουμε ότι υπάρχει μια υπερταχύτητα ουσίας η οποία διαπερνά τα πάντα χωρίς να καταργεί την διαφοροποιητική κίνηση τους αλλά τουναντίον να την εδραιώνει και εκ της ουσίας αυτής να αναπαράγεται η συμπαντική πολλαπλότητα και η αιώνια ανακύκληση των συμπαντικών γενών.
Θεωρώ ότι από αυτήν την υπερταχύτητα και υπερουσία εκπορεύεται ο εμπράγματος λόγος που κρατεί των κοσμικών γενών και όλων των όντων και συστημάτων.
Έτσι με λίγα λόγια κατέληξα στην θεώρηση του κοσμικού Νου που είναι η ουσία και το βάθος του κοσμικού φαινομένου , του κοσμικού αιώνιου γίγνεσθαι και το όριον όλων των ταχυτήτων που ανακυκλώνεται στον Κόσμο.
Τα πάντα είναι μεταπτώσεις της υπερταχύτητας κατά λόγον εαυτής που διαχέεται στο παν και έχει συμπεριφορά Νόησης γενεσιουργού.
Ο κοσμικός γενεσιουργός νους μας περιέχει και μας κατευθύνει σύμφωνα με τον εμπράγματο λόγο αλλά και μας ζωοποιεί δια της ενέργειας του. που εκδηλώνεται στις αρχετυπικές ροπές των πρωταρχικών υπερόντων του κοσμικού γίγνεσθαι που είναι οι θεοί.
Νους και κοσμικά γένη είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και αδιαχώριστα και συναποτελούν τον Κόσμο που εμείς οι θνητοί προσεγγίζουμε ως τον διάκοσμο του τρόπου του νοείν.
Αυτή είναι η κοσμική παράσταση της φιλοσοφίας του νεολογικού υλοθεισμού την οποία καταθέτω στη συλλογική συνείδηση.
Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπω στο έργο μου “Τρόπος και Είναι - Η φιλοσοφία του νεολογικού υλοθεϊσμού”
Λουκάς Σταύρου