Η ζωή μέσα στη φούσκα των ψευδοκόσμων
Η θέση μου για την γνωσιολογία είναι ότι ταυτίζεται με την οντολογία.
Ότι δηλαδή δεν μπορεί να τεθεί η σκέψη χωρίς τα όντα στην ολότητα τους και δεν μπορεί να υπάρξει σκέψη παρά μόνο εντός της φύσης αν ονομάσουμε φύση την ολότητα των πραγμάτων.
Η αφηρημένη σκέψη που εκπτύσσεται χωρίς τα όντα ή τα πράγματα δημιουργεί υποκειμενικούς κόσμους δηλαδή ψευδόκοσμους.
Η σκέψη ως λόγος είναι τρόπος της γνωρίζουσας νόησης που αν δεν ταυτίζεται με τον τρόπο ύπαρξης των όντων τότε αποτυγχάνει.
Σκοπός της φιλοσοφίας ήταν πάντα η αναζήτηση του πραγματικού όμως η φιλοσοφία έχασε τον σκοπό της διότι συνδέθηκε με άλλες σκοπιμότητες όπως την εξυπηρέτηση της εξουσίας και έτσι κατάντησε να είναι θεραπαινίδα της εξουσίας ή της θεολογίας και παραγωγός ψευδοκόσμων.
Αν είναι κάποιοι φιλόσοφοι που μπορούν να μας επαναφέρουν στην οδό της φιλοσοφίας αυτοί είναι ο Ηράκλειτος και μετά ο Νίτσε κυρίως στην κριτική των ειδώλων της εξουσίας και του σκοταδισμού.
Από την άποψη της ψυχολογίας επίσης ο ‘άνθρωπος υποφέρει όντας εγκλωβισμένος μέσα στο καβούκι των ψευδοκόσμων του. Ώστε και από το πεδίο της ψυχολογίας το πραγματικό είναι ο στόχος της ψυχής και το νόημα της θεραπείας και της ελευθερίας.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος παραμορφώθηκε από το ψέμα και το βόλεμα του σε αυτό το ψέμα.
Προσαρμόζεται ο άνθρωπος με το ψέμα και πλάθει αισθήματα ευτυχίας ζώντας μέσα σε μια φούσκα.
Όμως όλοι αυτοί οι ψευδόκοσμοι είναι για τα σκουπίδια μαζί με αυτόν τον προσαρμοσμένο ανθρώπινο τύπο που τους αναπαράγει.
Λουκάς Σταύρου