Η ανοησία της ανάστασης
Η θεωρία της ανάστασης που χειρίζονται τα χριστιανικά ιερατεία σημαίνει την επανάληψη του ιδίου δηλαδή την επανάληψη της ύπαρξης του ανθρώπου ως επανένωσης της ψυχής και του σώματος που θα ανασυσταθεί.
Το πρώτο λάθος του χριστιανισμού είναι που θεωρεί το σώμα του ανθρώπου ως υπάρχον χωρίς πλαίσιο δηλαδή χωρίς το περιέχον που φτάνει μέχρι το άπειρο.
Συνεπώς αν υπάρξει ανάσταση δεν μπορεί να συμβεί χωρίς την επανάληψη του πλαισίου ή του περιέχοντος κόσμου.
Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με την ιδέα της ανακύκλησης που την βρίσκουμε στην παράδοση της ανατολής.
Στην ελληνική όμως διανόηση δεν είναι δυνατό να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι όπως λέγει ο Ηράκλειτος. Τουτέστιν δεν μπορεί να επαναληφθεί κάτι αλλά ούτε και το σύνολο που περιέχει το κάτι. Διότι τα πάντα εκπτύσσονται κατά λόγον που είναι τρόπος ύπαρξης του γίγνεσθαι και όχι κάποιο πρόσωπο που κάνει ότι του κατέβει και ένας εκ των θεμελιωδών νόμων του εμπράγματου λόγου είναι ο νόμος της διαφοροποίησης.
Κανένα σύμπαν κοντολογίς δεν μπορεί να επαναληφθεί αΐδιον-αδιαφοροποίητο και κατά συνέπεια ούτε κάποιο μέρος αυτού. Το κατά λόγον συμπέρασμα αναφορικά με την διδασκαλία της ανάστασης είναι ότι πρόκειται για ανοησία.
Η ιδέα της ανάστασης είναι ανοησία με την φιλοσοφική της έννοια δηλαδή ως πρόταση που δεν στηρίζεται στις αρχές της νόησης. Το ίδιο ισχύει και για την ιδέα της αιώνιας ανακύκλησης του ταυτού την οποία υιοθέτησε και ο Νίτσε.
Όμως ο Νίτσε τουλάχιστον δεν λέει για επανάληψη της ζωής χωρίς το σύμπαν που την περιέχει. Ιδέα που δεν στέκει στην τάξη του γενεσιουργού και γνωρίζοντος λόγου.
Λουκάς Σταύρου