Η σταύρωση και η συλλογική καταδίκη
Με την σταύρωση και θανάτωση του θεού ο άνθρωπος (δεν λένε ο Ιουδαίος) φτάνει στο απόγειο της αμαρτίας, συντάσσεται με το κακό που είναι ο σατανάς και σκοτώνει τον θεό.
Η υπόθεση αυτή αποτελεί λογική συνέπεια της αρχέγονης πάλης του καλού με το κακό που στον ιουδαϊσμό προσωποποιείται στο θεό και τον σατανά.
Ο σατανάς δια των ιουδαίων σταυρωτών σκοτώνει τον θεό αλλά επειδή ο θεός δεν πεθαίνει η συνέχεια γράφεται με την ανάσταση.
Ο θάνατος και η ανάσταση μεταφέρει τον σκοπό της ζωής σε έναν άλλο κόσμο.
Ο άλλος κόσμος χωρίζεται σε παράδεισο και κόλαση. Δηλαδή και εκεί η πάλη θεού και σατανά συνεχίζεται και ο καθένας μάλλον έχει την ζώνη κυριαρχίας του.
Με την σταύρωση που υποτίθεται διέπραξαν οι ιουδαίοι ενοχοποιούνται όλοι οι άνθρωποι.
Ενοχοποιούνται και οι Έλληνες που έδωσαν φιλοσοφία, επιστήμη, τέχνη, πολιτεύματα ισονομίας, δίκαιο και λοιπά.
Οι άνθρωποι λοιπόν σύμφωνα με το σενάριο του θεο-σατανισμού θα πάνε στον παράδεισο μόνο μέσα από την οδό της μετανοίας. Διότι άπαντες είναι ένοχοι όχι μόνο από το προπατορικό αμάρτημα αλλά και από το αμάρτημα της σταύρωσης του θεού.
Η οδός της σωτηρίας διέρχεται αποκλειστικά και μόνο μέσα απο τα μυστήρια της εκκλησίας.
Σωτηρία έξω από την εκκλησία δεν νοείται.
Οι αντιπρόσωποι του θεού, δηλαδή το ιερατείο που είναι και αυτοί άνθρωποι αλλά εξαγνισμένοι από τον θεό έχουν την μονοπωλιακή ικανότητα να εξομολογούν και να δίνουν άφεση των αμαρτιών.
Το ιερατείο με αυτή την αφήγηση ως εκ θεού εξαγνισμένο και προορισμένο να μεταφέρει την συγχώρεση του θεού στην ουσία ασκεί απόλυτη εξουσία πάνω στις ψυχές των ανθρώπων.
Αυτή η απόλυτη εξουσία επί των ψυχών μεταφέρεται στην απόλυτη εξουσία πάνω στην κοινωνία με πολιτικούς όρους και δομείται πάνω στον άξονα της απόλυτης ιερατικής εξουσίας.
Στο βάθος του αφηγήματος ο άνθρωπος είναι ένοχος θεοκτονίας και ως εκ τούτου όχι μόνο καλείται να μετανοήσει αλλά επιβάλλεται να υποστεί και την τιμωρία στην παρούσα ζωή, μια τιμωρία που θα τον εξαγνίσει.
Πως επιβάλλεται η τιμωρεία; Με την εφαρμογή της κατάρας που έδωσε ο θεός του Ισραήλ στους πρωτόπλαστους. Δηλαδή με κόπο και δάκρυα να βγάζεις το ψωμί σου και άλλα παρόμοια, πράγμα που οδηγεί στην κοινωνιοοικονομία της ολιγαρχίας, της εκμετάλλευσης, της εξαθλίωσης, της ατίμωσης και του εξευτελισμού.
Η εξαγνισμένη ολιγαρχία τιμωρεί τις μάζες των υπηκόων και το ιερατείο νυχθημερόν κτυπά τις καμπάνες της αέναης υπακοής, της ταπείνωσης και της μετάνοιας με την υπόσχεση μιας άλλης ζωής στον παράδεισο.
Εν τέλει το σενάριο του θανάτου του θεού και της ανάστασης του θεμελίωσε την εξουσία των ολίγων πάνω στις μάζες και έπλασε μαζικές κοινωνίες σκλάβων με ένα λόγο χριστιανικές κοινωνίες.
Πάνω σε αυτό το αφήγημα της συλλογικής δεύτερης αμαρτίας οι ορδές των μαυροφόρων γκρέμισαν το μεγαλείο του ανθρώπου που αντιπροσώπευε ο ελληνισμός και το ταύτισαν με την οίηση και την εναντίωση στο θεό και την αλήθεια που κραδαίνουν πάνω από τις ζωές μας οι στυγεροί αντιπρόσωποι του.
Λουκάς Σταύρου