Ύμνος στην Κύπριδα
Έκανε κύκλους το νερό
γύρω απ’ τα βότσαλα
ακοίμητη ψυχή
που ταξιδεύεις
πάνω στα λευκά φτερά
των διαβατάρικων γλάρων
ήσουνα εδώ
αμέριμνη
ομορφιά αναδυόμενη
μέσα από τους αφρούς
των πρασινογάλανων υδάτων
ένας ανάλαφρος
άνθινος βηματισμός στους λόφους
και στα περιγιάλια της πατρίδος
ήσουνα εδώ
απλή , λιτή
σαν μια πνοή αυγινή
μες στα φυλλώματα των ευκαλύπτων
ήσουνα εδώ
στις καθημερινές κουβέντες
των ψαράδων
αγέρας ανοιξιάτικος
μέσα στους κάμπους μας
και στα όνειρα μας
νύμφη λαμπαδηφόρα
στους νυκτερινούς
κυάνιους ουρανούς μας
κόρη Παφίτισσα
Κύπριδα λατρευτή
με τα μεγάλα μαύρα μάτια
και εμείς σε ψάχναμε
στα παραμύθια
έξω από τούτα τα άγια πράγματα
και αφήσαμε τα ιερά σου
να ερημώσουν
και να πετρώσουν οι μνήμες μας
ω μεγάθυμη αφρογέννητη θεά
δέξου τούτο το λευκό
της πρώτης άνοιξης λουλούδι
δακρύζουσα
η λάτρισσα καρδιά μου
το αποθέτει
στους λιθόκτιστους βωμούς σου
έχω μια θλίψη στη ψυχή
πλάνητας
τόσα χρόνια μακριά σου
δίχως το άγγιγμα της αγάπης σου
το σελάγισμα
της ανθοφόρας ματιάς σου
ένα θροΐζον ανέμισμα
του ιριδόχρωμου χιτώνα σου
μέσα στον αυγινό ουρανό
η απροσμέτρητη χαρά μου.
Λουκάς Σταύρου