Στον Απόλλωνα τον Ομοδινό

31/01/2018

Κάτω απ αυτά τα κτίσματα
με τις πέτρινες καμάρες τους
είναι θαμμένος ο βωμός σου
άνακτα Απόλλωνα.

Εξουσία ρωμαίων στυγερή
με τα σύμβολα και τα πιστεύματα της
φερμένα από την έρημο
με τους συριγμούς της οχιάς
που σε σκήπτρα υψώνεται ιερατικά.

Άγιο αίμα των προγόνων μου
που έβαψε τα σπαθιά
της στρατηλάτισσας Ελένης
ιερή κραυγή και κάλεσμα γοερό
των φίλτατων θεών μας
που αντηχεί ακόμα στα αμπελόφυτα βουνά
στις ρεματιές του Αφάμη.

Πέρασαν τόσοι χρόνοι
μα η μνήμη σου λαμπρέ θεέ
δεν σβήστηκε
κυλά μέσα στις φλέβες μας
νόμος αρχέγονος και λόγος.
Στέκουν ακόμα τα σημάδια της λατρείας σου
μέσα στις παλιές πελεκημένες πέτρες
και τους κύωνες
που ψιθυρίζουν το έγκλημα
του χαλασμού του ιερού σου
το αποτρόπαιο έγκλημα
του χαλασμού του ελληνισμού μας
του ενταφιασμού του φωτός.

Μακρά νύχτα σιγόεσσα
που διαφύλαξες μέσα στο διάβα των καιρών
και της πυρφόρας ράτσας μας
τον πόθο της ροδόπεπλης αυγής
ποιητής ελάχιστος
τέκνο του Ομόδους
ενάντια στη λήθη των αιώνων
υψώνω λόγο δοξαστικό
σε σένα Δήλιε άνακτα , τοξοβόλε
αιθέριε Φοίβε , τιτάνα , πυθοκτόνε
εράσμιε , παιάν , φωσφόρε δαίμων
που στα πέρατα των κόσμων
ταξιδεύει η μουσική σου
η πλαστουργός αντήχηση του νου σου
επέστρεψε στη γη σου και στις ζωές μας
και το θυμίαμα τούτο δέξου
που ανεβαίνει απ της ψυχής μου
τον απόρθητο βωμό σου.

Λουκάς Σταύρου