Αναφορά στην οριζόντια ψηφοφορία
Το κυπριακό πολιτικό κατεστημένο της κομματοκρατίας, φέρεται να συζητά, κεκλεισμένων των θυρών, το ζήτημα της οριζόντιας ψηφοφορίας.
Στην ψευτοδημοκρατία της Κύπρου κανένα θέμα δεν τίθεται σε δημόσιο διάλογο. Ούτε υπάρχουν οι κατάλληλες δομές για να τεθεί ο δημόσιος διάλογος. Για όλα αποφασίζουν τα πολιτικά γραφεία.
Στη συνέχεια τα μέσα ενημέρωσης επιλέγουν, κάτω από διάφορες υποδείξεις, ποιους θα παρουσιάσουν στον ανιαρό μονόλογο τον οποίο εισροφούν οι καναπεδολάγνοι ραγιάδες.
Η οριζόντια ψηφοφορία δεν απαλλάσσει την πολιτική κοινωνία από τα κομματικά υποκείμενα τα οποία καταργούν το κυρίαρχο υποκείμενο του λαού.
Ο θεσμός της κομματοκρατίας καταργεί την λαϊκή βούληση και στη θέση της βάζει την βούληση των κομματικών συμμοριών.
Το γεγονός ότι συζητείται η οριζόντια ψηφοφορία σε καιρούς που ξεχειλίζουν οι υπόνομοι της κομματοκρατικής φαυλοκρατίας και διαφαίνεται η ανυπαρξία ιδεολογικό-πολιτικής διαφοράς ανάμεσα στα κόμματα του συστήματος, δείχνει πως το κατεστημένο προετοιμάζει την άμυνα του και μετεξελίσσεται σε ένα νέο μόρφωμα εξουσιασμού και χειραγώγησης της μάζας (διότι ο λαός κατάντησε μάζα από τον ίδιο τον εαυτό του και τις ραγιαδίστικες συμπεριφορές του).
Η δημοκρατία τους αναδύεται μέσα από τους υπονόμους του ραγιαδισμού.
Οπότε λαός και πολιτικοί εκπρόσωποι του κολυμπούν από κοινού στους ξεχειλίζοντας βόθρους της απολιτικής κοινωνίας στην οποία απουσιάζει η αρχή και η αξία του ελεύθερου πολίτη.
Αν υπήρχαν πολίτες δεν θα επέτρεπαν να τους αντιπροσωπεύουν οι κομματικές συμμορίες αλλά θα αναζητούσαν τρόπους ανακλητής και άμεσης αντιπροσώπευσης των κοινοτήτων τους και των παραγωγικών τους ενώσεων. Οπότε θα μιλούσαμε για ύπαρξη πολιτείας και πραγματικής οργανικής δημοκρατίας.
Αυτή την πραγματική δημοκρατία θέτει ως στόχο ο εθνικοκοινωνισμός. Την πραγματική δημοκρατία που θα καταργήσει την κομματοκρατία και τις κομματικές συμμορίες με τα συγκοινωνούντα δοχεία της διεφθαρμένης και ληστρικής ολιγαρχίας, για να θέσει τις λαϊκές παραγωγικές δυνάμεις στο τιμόνι της νομοθετικής εξουσίας και του εθνικού κοινωνικού κράτους.
Λουκάς Σταύρου