Η χριστιανική καπιταλιστική κοινωνία
Η κοινωνία του καπιταλισμού είναι η πολιτική κοινωνία η θεσμισμένη από την ολιγαρχία.
Δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς την ισχύ του κράτους που επιβάλλει κάποιους θεσμούς και ένα νομοθετικό πλαίσιο εντός του οποίου πραγματοποιείται η εκμετάλλευση της εργασίας της κοινωνίας και των φυσικών πόρων από τις ολιγαρχίες.
Οι σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες αποτελούν εξέλιξη παλαιοτέρων μορφών ολιγαρχικής εκμετάλλευσης και αρπαγής που τις βρίσκουμε στον μεσαιωνικό κόσμο και στα συστήματα του τιμαριωτισμού και της ελέω θεού εξουσίας των τσιφλικάδων , βασιλιάδων και παπάδων.
Αυτές τις ολιγαρχικές κοινωνίες τις συναντούμε όχι μόνο στον δυτικό κόσμο αλλά και στην ανατολή όπως για παράδειγμα στην Κίνα , την Ινδία , την Ιαπωνία και λοιπά.
Από το αξιακό υπόβαθρο των κοινωνιών αυτών απουσιάζει η αρχή του κοινού σώματος της κοινωνίας και του κοινωνισμού ως δράσης αλληλέγγυας και εξισορροπητικής που αποσκοπεί στην ενδυνάμωση και κραταίωση του συνόλου.
Οι ιδεολογίες που αναπτύσσουν αυτά τα ολιγαρχικά μορφώματα είναι ιδεολογίες υποταγής των εργαζομένων στα αφεντικά τους. Οι περισσότερες θρησκείες είναι ιδεολογίες υποταγής. Χρησιμεύουν για να πειθαρχούν τα πλήθη στην ολιγαρχία που αρπάζει τον μόχθο τους.
Συνεπώς όταν εμφανίζεσαι ως εθνικοκοινωνιστής και ζητάς αναθέσμιση της κοινωνίας εκ των κάτω , δηλαδή από τις δυνάμεις της λαϊκής εργασίας δεν είναι δυνατό να θεωρείς ιερά τα ιδεολογήματα της ολιγαρχικής τυραννίας.
Η αναθέσμιση της κοινωνίας προϋποθέτει το γκρέμισμα των ιδεολογικών οχυρών της ολιγαρχίας. Και τα πιο ισχυρά οχυρά δεν είναι οι νόμοι που μπορούν να αλλάξουν με την αλλαγή της πολιτικής εξουσίας αλλά τα θρησκευτικά ιδεολογήματα που στην δική μας περίπτωση των δυτικών κοινωνιών είναι ο χριστιανισμός σε όλες τις μορφές του.
Ο χριστιανισμός σε θέλει άτομο εκτεινόμενο στο υπερπέραν. Σε θέλει κάτοχο μιας απόλυτης ελευθερίας και υποκείμενο στην απόλυτη τιμωρία. Σε θέλει να σκέφτεσαι μιαν ευτυχία που κείται πέρα από αυτή την ζωή. Σε θέλει να βιώνεις αυτή την ζωή ως πεδίο δοκιμασίας , υποταγής και δυστυχίας διότι αυτή είναι η μοίρα του σκλάβου.
Και εσύ καημένε χριστιανέ αντί να αναζητήσεις την ευδαιμονία στην δίκαιη πολιτεία και στην αρμονία του σώματος και της ψυχής , σε σπρώχνουν να την αναζητάς στα ναρκωτικά , στις ψευδαισθήσεις , στις προσευχές , στον άλλο κόσμο, στα προσκυνήματα διαφόρων παντόφλων και κρανίων.
Αναθέσμιση της πολιτικής κοινωνίας δεν μπορεί να γίνει χωρίς εσωτερική απελευθέρωση από τις ψευδαισθήσεις του χριστιανισμού και την επιστροφή στο κατά φύσιν ζην.
Αναθέσμιση της κοινωνίας με παπάδες και μουλάδες να κουνούν τα σκήπτρα της υποταγής σου , δεν γίνεται. Η κοινωνία που σε εκμεταλλεύεται και σε ληστεύει και σε σκοτώνει και σε εξευτελίζει είναι η χριστιανική καπιταλιστική, τραπεζοκρατική, παπαδοκρατική, κοινωνία.
Αν απελευθερωθείς μπορείς να θεσμίσεις μια κοινωνία δικαίου , μια κοινωνία μέτρου που θα αποτρέπει την συσσώρευση ισχύος σε λίγους και θα κατανέμει την υπεραξία της συλλογικής εργασίας προς το κοινό συμφέρον μέσα από την άμεση δημοκρατική εξουσία του λαού πάνω στην ίδια την εργασία του και στους φυσικούς πόρους της πατρίδος.
Λουκάς Σταύρου