Περί της δράσης και μη δράσης
Όταν βρίσκεσαι εντός ενός συστήματος είτε δια της δράσης σου είτε δια της αδράνειας σου , συμβάλλεις στην εξέλιξη του .
Η ζωή μας περιβάλλεται από πολλά τέτοια συστήματα όπως για παράδειγμα την κοινότητα , την πόλη , το κράτος, τη γη , τον μικρό ανθρώπινο διάκοσμο και στο έσχατο όριο τον κόσμο.
Ορθώς λοιπόν ο Ηράκλειτος θεωρεί “τους καθεύδοντας εργάτας και συνεργούς των εν τω κόσμω γινομένων”.
Η δράση είναι μια προσπάθεια δημιουργίας ροπής στο γίγνεσθαι. Η δράση δια της επικέντρωσης της ενεργείας δημιουργεί επίσης πιθανές καταστάσεις μη προβλέψιμες από το υποκείμενο δράσης αλλά υπαρκτές στο εν δυνάμει του περιέχοντος και ως εκ τούτου πιθανές που υπερβαίνουν την δυνατότητα γνώσης τους. Ότι είναι έξω από το πεδίο ορατότητας της ανθρώπινης διάνοιας δεν σημαίνει ότι είναι ανύπαρκτο αλλά μάλλον αυτό το άλλο επιβάλλεται στην ζωή μας.
Η αλήθεια αυτή αποτελεί μέρος της ιστορίας και της απρόβλεπτης εξέλιξης της. Η ιστορία μπορεί να κινηθεί προς κατευθύνσεις που δεν μπορούν να προβλεφθούν είτε δια της δράσης είτε δια της μη δράσης.
Η μη δράση ως πράξη επιλογής είναι μια μορφή δράσης που αφήνει τα πράγματα να ακολουθήσουν την πορεία τους.
Όμως στην ουσία κανένα ον δεν μπορεί να είναι αδρανές εφόσον υπάρχει και συμμετέχει στα συστήματα που αναφέραμε. Δεν μπορεί με λίγα λόγια να υπάρξει η απόλυτη αδράνεια διότι τούτο ταυτίζεται με το μη ον.
Ότι υπάρχει συμμετέχει στην πορεία των πραγμάτων.
Το ερώτημα είναι αν τα μικρά συστήματα της ανθρώπινης ύπαρξης καθορίζονται από το ευρύτερο και μέγιστο σύστημα του κόσμου ή αν ακολουθούν αυτόνομη πορεία.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα προκύπτει από την αναγκαία σχέση των ανθρωπίνων και των κοσμικών συστημάτων και η σχέση αυτή δεν επιτρέπει την απόλυτη αυτονομία σε κανένα επιμέρους ον.
συνεπώς όλα επηρεάζονται και κατευθύνονται από το υπέρτατο περιέχον και αν μέσα σε αυτό το περιέχον ενοικεί ο νόμος ή το χάος τότε αυτός ο νόμος ή αυτό το χάος επιβάλλεται στα μικρότερα συστήματα και τα κυριαρχεί.
Από την δική μου φιλοσοφική έρευνα θεωρώ πως μέσα στο μέγιστο περιέχον υπάρχει σκοπός αλλά και άσκοπη έκπτυξη του γίγνεσθαι που καθορίζεται από τον εμπράγματο διαφοροποιητικό Λόγο - τρόπο.
Τούτο ας έχουμε κατά νουν διότι όταν και εμείς οι θνητοί δρούμε υπεισέρχεται στην ενέργεια μας και ο σκοπός και το άσκοπο εκ του διαφοροποιού Λόγου το οποίο δεν μπορούμε να ελέγξουμε.
Σε αυτό το διαφοροποιούμενο και ανεξέλεγκτο έγκειται η ομορφιά και η ελευθερία του γίγνεσθαι.
Ευτυχώς που κανένας σκοπός είτε από θνητά είτε από αθάνατα όντα δεν μπορεί να επιβληθεί πάνω στη φύση και να την καταστήσει υποχείριο της.
Σε αυτό το σύστημα η πανγεννήτρα Φύση κείται υπεράνω κάθε σκοπούσης ενεργείας δηλαδή κανένας θεός δεν μπορεί να την υποτάξει.
Σε αυτή την Φύση υποκλίνεται η καρδιά και ο λογισμός μου διότι αυτή είναι το μέγιστο ανυπότακτο υποκείμενο δράσης.
Λουκάς Σταύρου