Ο κόσμος ως διάκοσμος της βούλησης
Τι είναι πραγματικό , τι είναι αληθινό, τι το ον ;
Η ερώτηση συναρτάται με μια άλλη ερώτηση.
Ποιο είναι το όργανο , ποιο είναι το γνωσιολογικό μέσον δυνάμει του οποίου μπορεί κάτι να θεωρηθεί πραγματικό και αληθινό;
Αν δεν ορίσουμε το όργανο διερεύνησης του πραγματικού τότε αφήνουμε το φαντασιακό και το ονειρικό και ενίοτε το παρανοϊκό να διεκδικούν την αξία και τον ορισμό της πραγματικότητας.
Το όργανο διερεύνησης και φανέρωσης του πραγματικού είναι ο τρόπος του ειδέναι και έτσι η πρώτη φιλοσοφία είναι η τροπολογία δηλαδή ο λόγος περί του τρόπου του νοείν.
Εξ αυτής της αρχής κατανοούμε αυτό που είπε ο Παρμενίδης πως δεν μπορεί να τεθεί το νοείν χωρίς το είναι. Το νοείν είναι συμβάν του είναι και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να εξαχθεί εκ του νοείν το μη είναι ή το μηδέν.
Το ερώτημα του Χάιντεγκερ , γιατί να υπάρχει κάτι και όχι το τίποτα αν το κρίνουμε από την φύση του νοείν και την ταύτιση του με το είναι, είναι ένα ερώτημα παρανοϊκό , ένα ερώτημα που εισάγει ευθέως την βιβλική αφήγηση της δημιουργίας του κόσμου εκ του μηδενός προτάσσοντας το γιατί αντί το τι εστίν.
Η προσωκρατική φιλοσοφία αναπτύχθηκε πάνω στο ερώτημα του τι είναι το ον. Αν απαντηθεί αυτό το ερώτημα τότε μόνο μπορούμε να προσεγγίσουμε το νόημα του όντος δηλαδή το γιατί είναι.
Στη φιλοσοφική μου αναζήτηση η απάντηση στο γιατί να υπάρχει το ον χάνει το νόημα της. Διότι το ον υπάρχει χωρίς νόημα ως ένα αιώνιο μορφογενετικό παιχνίδι.
Νόημα δίνουμε εμείς στην ζωή μας μέσα στις περιορισμένες δυνατότητες της μορφοποιητικής δράσης μας προκειμένου να αντισταθούμε στην εισβολή της απουσίας κάθε νοήματος για την ύπαρξη.
Αν κάποτε ο γενεσιουργός ενδοκοσμικός νους σταματήσει να μορφοποιεί το γίγνεσθαι , αν εκδηλώσει την βαθύτερη γνώση του που είναι η πλήρης έλλειψη νοήματος του είναι , τότε ο κόσμος θα μετατραπεί σε ένα χάος που θα γεννοβολά τέρατα μέσα σε ένα γενικευμένο συμφυρμό εγκαταλελειμμένο στην αιώνια διαφοροποίηση της ροής του.
Για κάποιο λόγο όμως οι θεοί ως οι πρωτογενείς οντότητες που εκφράζουν τις αρχετυπικές ροπές της νόησης δεν αφήνουν το γίγνεσθαι να αυτονομηθεί από την γενεσιουργό παρέμβαση τους και ίσως ο λόγος αυτός να είναι η αγάπη και η βούληση του ζην και της δυνάμεως.
Αυτή την βούληση και εμείς οι θνητοί συνειδητοποιούμε να μας διαπερνά ως επέκταση της θεϊκής ουσίας. Μέσα στη δημιουργική δράση είναι η ζωή και το νόημα της γιατί γενεσιουργός αιτία του κόσμου είναι η βούληση της μορφής δηλαδή η ποίηση.
Ο κόσμος με ένα λόγο είναι ο διάκοσμος της βούλησης είτε αυτός είναι ο κόσμος ο μέγας είτε ο μικρός κόσμος του ανθρώπου.
Λουκάς Σταύρου