Σκέψη τιμητική προς τον Ζήνωνα τον Κιτιέα
Ομολογουμένως τη φύσει ζην.
Αυτή ήταν η αρχή της στωικής φιλοσοφίας ιδρυτής της οποίας υπήρξε ο Ζήνων ο Κιτιεύς.
Για να ζητήσεις όμως την ομολογία με την φύση πρέπει προηγουμένως να κατανοήσεις ότι ενδέχεται να σφάλλεις και να δημιουργείς μέσα στην συνείδηση σου ένα ψευδόκοσμο.
Εδώ βρίσκουμε την σχέση της στωικής σκέψης με την φιλοσοφία του Ηράκλειτου του Εφέσιου.
Λέγει δε ο Ηράκλειτος ότι οι άνθρωποι δημιουργούν ιδιωτικούς ψευδόκοσμους και κλείνονται εντός τους ενώ ο Λόγος είναι κοινός. Αεί αξύνετοι γίνονται άνθρωποι.
Συνεπώς για να καθαρίσουμε την συνείδηση μας από τις ψευδαισθήσεις και να επικοινωνήσουμε με τον κοινό λόγο πρέπει να αναζητήσουμε αυτόν τον λόγο μέσα στον τρόπο της σκέψης και συνείδησης μας.
Δηλαδή να επιτύχουμε την ανταπόκριση του τρόπου του νοείν προς τον τρόπο ύπαρξης των πραγμάτων.
Από αυτό το σημείο εκκινεί η τροπολογία στην άμεση σχέση του σκέπτεσθαι με τα πράγματα των αισθήσεων.
Καμία μεταφυσική πρόταση δεν μπορεί να σταθεί εκ των προτέρων δηλαδή πριν από την τροπολογική έρευνα.
Θεμέλιο κάθε αλήθειας είναι η πρωταρχική έρευνα περί του τρόπου του νοείν σε σχέση με τα πρωταρχικά και άμεσα δεδομένα στο εδώ και τώρα δηλαδή μέσα στον κόσμο της αίσθησης.
Από την έρευνα αυτή είναι δυνατό να προκύψει η πρωταρχική ομολογία.
Θέλω να πω με αυτή την αναφορά στον Ζήνωνα τον Κιτιέα πως η φιλοσοφία η ελληνική δεν έλαβε τέλος αλλά συνεχίζεται και οι ρήσεις αυτής και τα προβλήματα που έθεσε ισχύουν και στην δική μας ζωή και αν τεθούν μπορούν να δώσουν κατεύθυνση στο παρόν και το μέλλον μας.
Δεν υπάρχει έλληνας φιλόσοφος που να μην έχει να μας πει κάτι σημαντικό που αφορά το παρόν μας και που θα συμβάλει στην αλλαγή της κατάστασης μας η οποία κατάσταση έχει δημιουργηθεί από την βία των αιώνων τόσο επί της συνείδησης μας όσο και επί της πολιτείας όπου είναι το άμεσο περιέχον της ζωής μας.
Η ελληνική φιλοσοφία μπορεί να βοηθήσει στην αλλαγή της συνείδησης μας και της πολιτείας μας ώστε αυτή να ανταποκριθεί στη φύση και τον εμπράγματο λόγο αυτής και να θέσει την ζωή μας στο ομολογουμένως τη φύσει ζην.
Λουκάς Σταύρου