Οι υβριστές του Διγενή
ΑΚΕΛ , ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ συστρατεύονται στον αντι-Γριβικό αγώνα αποκαλώντας τον Διγενή ολετήρα της Κύπρου.
Αυτά τα κόμματα του κατεστημένου αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν την πραγματική αιτία του κυπριακού προβλήματος που βρίσκεται στις συμφωνίες Ζυρίχης , στο κατακτητικό σύνταγμα που προέκυψε και στις συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας τις οποίες υπέγραψε ο Μακάριος ως εκπρόσωπος της εθναρχούσας εκκλησίας.
Το λάθος του Διγενή είναι που αποδέχθηκε τότε τις συμφωνίες και κάλεσε τους αγωνιστές να στηρίξουν τον Μακάριο. Ενώ προηγήθηκε το μέγα λάθος της φίμωσης των αγωνιστών της ΕΟΚΑ αναφορικά με την διαμόρφωση πολιτικο-κοινωνικού λόγου.
Η δυνατότητα που δόθηκε στην Τουρκία να παρεμβαίνει στα πράγματα της Κύπρου της επέτρεψε να πραγματώσει τα σχέδια της που ξεκινούν από την ανταρσία του 63 και φτάνουν μέχρι την εισβολή , την κατοχή , τον εποικισμό και τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου που είναι ο τελικός της στόχος.
Όμως κανένα σχέδιο της Τουρκίας δεν θα μπορούσε να τελεσφορήσει εάν δεν έυρισκε τους κατάλληλους πολιτικούς της υποχώρησης και του ραγιαδισμού που έστρωναν πάντοτε χαλί στην διάβαση των σχεδίων της.
Η αποδοχή της πράσινης γραμμής και των τουρκικών θυλάκων υπήρξε προστάδιο της διχοτόμησης και οι συνομιλίες που ακολούθησαν είχαν σαν στόχο την μόνιμη τουρκική παρουσία στην Κύπρο δια μέσου ενός ομόσπονδου συστήματος που θα περιελάμβανε και τις εγγυήσεις.
Σε αυτό το κλίμα αντέδρασε ο Διγενής και δημιούργησε την ΕΟΚΑ Β και πρέπει να δεχτούμε πως υπήρξε η μοναδική αντίδραση στα τεκταινόμενα όταν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις τάχθηκαν με το πλευρό του Μακαρίου που ειδικά μετά την εκδίωξη ή απόσυρση της μεραρχίας ( διότι και τα δύο ισχύουν) η γραμμή της ομοσπονδοποίησης της Κύπρου ήταν πλέον ξεκάθαρη.
Η κυπριακή δημοκρατία όδευε από την ψευτο-ανεξαρτησία στην ομοσπονδοποίηση και ο στρατιωτικός ηγέτης της ΕΟΚΑ είχε καθήκον να αντιδράσει όπως και ορθώς έπραξε κόντρα στα σχέδια και του Μακαρίου και της χούντας που άφησε την Κύπρο ανυπεράσπιστη.
Το πραξικόπημα στην συνέχεια ήταν έργο της χούντας του Ιωαννίδη και όχι της ΕΟΚΑ Β η οποία εκείνη την περίοδο ήταν σε κατάσταση αποδιοργανώσεως με τα ηγετικά της στελέχη στην φυλακή.
Η χούντα συμβάδισε μα τα διχοτομικά σχέδια των Αμερικανών στα πλαίσια των νατοϊκών συμφερόντων και όχι με το όραμα του Διγενή που στόχευε τουλάχιστον στην αποτροπή της ομοσπονδοποίησης της Κύπρου υπό την ομπρέλα των τουρκικών εγγυήσεων.
Ο όλεθρος της Κύπρου προήλθε από τις πολιτικές επιλογές του μακαριακού κατεστημένου που εκδηλώθηκαν στην συνέχεια με περαιτέρω υποχωρήσεις όπως την συμφωνία της 3ης Βιέννης , την συμφωνία κορυφής Μακαρίου - Ντενκτάς , την επιλογή της ΔΔΟ , της άρση της εμπολέμου καταστάσεως και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων , το διπλό δημοψήφισμα με την συμμετοχή των εποίκων και τις άλλες υποχωρήσεις επί κυβερνήσεως Χριστόφια και Αναστασιάδη.
Εν κατακλείδι ο Διγενής υπερασπίστηκε την Κύπρο ενώ οι σημερινοί υβριστές του συνετάχθησαν σε όλο το μάκρος της ιστορίας τους με πολιτικές μειωμένης κυριαρχίας και ολιγαρχικής εξουσίας.
Βέβαια πρέπει να πούμε πως ο Διγενής της ιστορίας δεν είναι ο εξιδανικευμένος Διγενής των εθνικοφρόνων προς τον οποίο κάθε άσκηση πολιτικής κριτικής θεωρείται βεβήλωση ενώ την ίδια ώρα στηρίζουν μειοδότες και ταξικά συμφέροντα.
Τέλος αναφέρω πως ο αντι-Γριβικός αγώνας των κομμάτων του κατεστημένου αποσκοπεί στην συντήρηση των πολιτικών της υποχώρησης , της μειοδοσίας και των παγιωμένων συνδικαλιστικών και ταξικών συμφερόντων.
Λουκάς Σταύρου