Οι δρόμοι της κοινωνιοκρατικής αλλαγής
Για να περάσουμε από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής στον κοινωνιοκρατικό τρόπο της παραγωγικής ροής του κεφαλαίου και γενικά για να περάσουμε από την μια κοινωνική κατάσταση στην άλλη υπάρχουν δύο δρόμοι.
Ο ένας είναι αυτός της αλλαγής της συνείδησης της κοινωνίας και ο άλλος αυτός της βίαιης ανατροπής.
Η προσπάθεια ειρηνικής αλλαγής της συνείδησης είναι η καλύτερη φαινομενικά.
Όμως εκεί έχεις να αντιπαλέσεις με το σύστημα όπου τα μέσα ενημέρωσης ανήκουν στην άρχουσα τάξη δια των οποίων ασκείται πλύση εγκεφάλου στο λαό. Ο αγώνας σε αυτό το πεδίο είναι άνισος.
Για να πείσεις πρέπει να τύχουν ακραίες καταστάσεις ανέχειας , φτώχειας , διαφθοράς κλπ.
Όμως ακόμα και σε τέτοιες καταστάσεις ο λαός επιθυμεί την επιστροφή στην προτέρα κατάσταση.
Διότι είναι αλλοτριωμένος από την μακρά προπαγάνδα του συστήματος που στηρίζεται από την παιδεία , την κοινωνική συνείδηση , τα μέσα ενημέρωσης , την θρησκεία κλπ. Οι επαναστάτες πρέπει να ξέρουν πως δια της οδού της ειρηνικής αλλαγής της συνείδησης τα αποτελέσματα είναι περιορισμένα.
Αυτοί που θα αποδεχθούν την επαναστατική πρόταση της αλλαγής αποτελούν το ανθρώπινο υλικό από το οποίο μπορεί να γίνει η στρατολόγηση των επαναστατών.
Συμπεραίνουμε πως από την ειρηνική προσπάθεια πειθούς το επαναστατικό κίνημα επωφελείται στο τομέα της δημιουργίας επαναστατικών πυρήνων και στην στρατολόγηση του επαναστατικού στρατού. Αλλά για ποιο λόγο να γίνει η στρατολόγηση;
Απάντηση: Για να προετοιμάσει την επαναστατική πράξη.
Αν οι επαναστάτες δεν κάνουν αυτή την προετοιμασία και μείνουν σε μια συνάθροιση υποστηρικτών είναι δεδομένο πως μέσα από τις περιφερειακές αλλαγές της κατάστασης που παράγει το ίδιο το σύστημα θα επιστρέψουν και αυτοί στην μεγάλη μάζα των υποταγμένων.
Ο άλλος δρόμος είναι αυτός της βίαιης ανατροπής.
Βίαιη ανατροπή όμως σημαίνει σύγκρουση , σημαίνει αίμα , σημαίνει τρόμο.
Αυτή η κατάσταση όταν επιβληθεί δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ. Διότι ο λαός πρέπει να επιστρέψει στην κανονικότητα της ζωής του.
Σε αυτή την μετάβαση από την επαναστατική κατάσταση στην κανονικότητα , η επανάσταση αν δεν κερδίσει την συναίνεση του λαού, που σημαίνει την συντριπτική του πλειοψηφία δεν θα αντέξει χωρίς την παρατεταμένη κατάσταση της βίας που αργά ή γρήγορα θα την οδηγήσει στην κατάρρευση.
Και κατάρρευση της επανάστασης σημαίνει επιστροφή της προτέρας κατάστασης στην χειρότερη έκδοση της.
Συνεπώς το κίνημα της αλλαγής της κατάστασης , της αλλαγής του τρόπου παραγωγής και των συνακόλουθων θεσμών εξουσίας πρέπει να κινηθεί προς τις ακόλουθες κατευθύνσεις ταυτόχρονα.
Πρώτο, να μην σταματήσει ποτέ την προσπάθεια της ειρηνικής αλλαγής της συνείδησης του λαού.
Που σημαίνει να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τον λαό, να διδάσκει , να εξηγεί , να στηρίζει, να φρονηματίζει.
Σε αυτή την φάση η συμμετοχή στις συστημικές διαδικασίες είναι απαραίτητη διότι ασκείται το κίνημα στον προτασιακό λόγο και στην προτασιακή αντιπαράθεση του με το σύστημα.
Δεύτερο, Να στρατολογεί και να προετοιμάζει την επανάσταση.
Να δημιουργεί κάτω από τα άγρυπνα μάτια της ταξικής εξουσίας τον επαναστατικό στρατό.
Τρίτο , αφού δημιουργήσει την επαναστατική βάση , δηλαδή μια μικρή έστω λαϊκή υποστήριξη και ένα ικανό επαναστατικό στρατό, να προχωρήσει αποφασιστικά , την κατάλληλη στιγμή , στην βίαιη ανατροπή της ταξικής τυραννίας.
Τέταρτο , να προχωρήσει άμεσα στην εφαρμογή του νέου τρόπου παραγωγής και των συμπαρομαρτούντων θεσμών του με κεντρικό στόχο να κερδίσει την συναίνεση του λαού.
Και θα το επιτύχει αν δώσει εξουσία στο λαό , αν εφαρμόσει πρώτα την θεσμική αλλαγή της παραγωγής της νομοθετικής βούλησης και της λ;λαϊκής διακυβέρνησης.
Μέσα από αυτή την θεμελιώδη θεσμική αλλαγή που θα μετατρέπει τον σημερινό είλωτα σε ένοπλο πολίτη θα επέλθει η αλλαγή της παραγωγικής διαδικασίας.
Τότε ο λαός θα κατανοήσει την ανάγκη κοινωνικοποίησης του ταξικώς συσσωρευμένου πλούτου και θα αντισταθεί με όλες του τις δυνάμεις και με τις ένοπλες πολιτοφυλακές του στην επιστροφή των τυράννων.
Σύνοψη:
Ο δρόμος της ειρηνικής αλλαγής της συνείδησης συμπληρώνεται με τον δρόμο της βίαιης ανατροπής και αυτός με την σειρά του με τον δρόμο της αλλαγής της συνείδησης που αποτελεί την παράταση της επανάστασης.
Οι φάσεις που οφείλει να ακολουθήσει το επαναστατικό κίνημα είναι οι ακόλουθες:
Διδασκαλία του λαού.
Συμμετοχή στην πολιτική αντιπαράθεση.
Στρατολόγηση.
Σύγκρουση.
Εφαρμογή.
Επιστροφή σε μια νέα κανονικότητα και μια νέα παιδεία.
Λουκάς Σταύρου