Για την ύπαρξη και τον θάνατο
Προβληματισμοί στην ύπαρξη και τον θάνατο υπο το πρίσμα του νέου Λόγου όπου αναφέρομαι στο βιβλίο μου “Τρόπος και Είναι”.
Αυτή η μορφή της ύπαρξης δηλαδή του γίγνεσθαι εντός του οποίου πορευόμαστε δεν θα επαναληφθεί στους αιώνες των αιώνων. Διότι περιέχει το συμβεβηκός της τυχαιότητος και της διαφοροποίησης της ύλης.
Η ύπαρξη μας είναι συμβάν ανεπανάληπτο αλλά αν υψωθεί από την μερικότητα της προς το είναι δια της νοήσεως τότε κατανοεί την αιώνια διαφοροποιούμενη ροή του κόσμου και προσδέχεται την χαρά της κατανόησης της που είναι η υπέρτατη χαρά και η δόξα του παρόντος.
Δεν έχει κανένα νόημα να σκέφτεσαι τον θάνατο και είναι ανάρμοστο να τον φοβάσαι ούτε να ενδιαφέρεσαι τι γίνεται μετά θάνατον διότι ο θάνατος είναι το οριστικό τέλος αυτής της ύπαρξης και δεν υπάρχει για αυτήν το μετά.
Η συνειδητή ζωή είναι ευχαριστία που περιέχει το τέλος της δηλαδή τον θάνατο.
Εφόσον η ύπαρξη νοείται ως συμβάν μέσα στη ροή του γίγνεσθαι σημαίνει πως δεχόμαστε μια προ-ρέουσα πραγματικότητα εκ της οποίας αναδύεται η κάθε ύπαρξη. Μένει λοιπόν να εξετάσουμε αν με τον θάνατο της ύπαρξης μεταβαίνει κάτι στην συμπαντική ροή εξ εκείνων που συναποτελούν την ύπαρξη και την συνθέτουν.
Το βέβαιο είναι σύμφωνα με τον Λόγο και την αρχή της διαφοροποίησης πως η διάλυση κάθε μορφής ύπαρξης μεταβαίνει σε νέες συνθέσεις (καθότι τίποτα δεν γεννιέται από το μηδέν μήτε καταλήγει στο μηδέν) και η παρούσα ύπαρξη δεν επαναλαμβάνεται ούτε σε μια κατάσταση αΐδιας ανασύστασης- ανάστασης ή αΐδιας ανακύκλωσης.
Ότι μένει μετά τον θάνατο της ύπαρξης κάθε συγκεκριμένης μορφής μεταβαίνει στην ροή του γίγνεσθαι και εμπλέκεται σε νέες συνθέσεις.
Αν μέσα σε αυτές τις νέες συνθέσεις υπάρξει δυνατότητα συνειδητής ζωής θα είναι μια άλλη μορφή και ένα άλλο πεδίο εμπειρίας και παροντικής δράσης και εμμονής στο είναι αυτής της νέας κατάστασης.
Όλα αυτά τίθενται σε ένα πεδίο προβληματισμού αλλά και ποιητικής ονειροπόλησης που δεν δίνει δικαίωμα σε κανένα να δογματίζει και να πουλά παραμύθια για αλήθειες , φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Η ζωή είναι ανοικτή στην ποιητική ονειροπόληση όπου η τέχνη συνοδοιπορεί με την φιλοσοφία.
Λουκάς Σταύρου