Λουκάς Σταύρου
Ζωγράφος, ποιητής, συγγραφέας, ενεργός πολίτης.

Προβληματισμοί επί της θεολογικής αρχής του χριστιανισμού

Στις σημειώσεις μου πάνω στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο έχω επισημάνει τα ακόλουθα:

Στην παλαιά διαθήκη ο λόγος αναφέρεται ως ενέργεια του θεού ενεργοποιούμενη εξ αυτού κατά την βούληση του. Εκ της ενέργειας αυτής πλάστηκε ο κόσμος εκ του μηδενός χωρίς αυτουσίαν και αιωνιότητα αλλα ως κτίσμα εκ λόγου που ανα πάσα στιγμή μπορεί ο δημιουργός του να το ακυρώσει και να επικρατήσει πάλι το προκοσμικό μηδέν.

Το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο αλλάζει ριζικά αυτή την εβραϊκή αντίληψη της δημιουργίας και του λόγου. Ο Λόγος γίνεται πρόσωπο από ενέργημα και ως εκ τούτου αποκτά αυτενέργεια εκ της οποίας παράγεται το κοσμικό γεγονός.

Η αυτενέργεια του προσώπου του Λόγου μεταφέρει την αιωνιότητα στο κοσμικό γεγονός που συνδέεται με την αιώνια δράση του Λόγου ο οποίος δεν αποκόπτεται σε καμία περίπτωση από το κοσμικό γεγονός.

Τούτο σημαίνει πως αναιρείται η εκ του μηδενός δημιουργία που διδάσκει η παλαιά διαθήκη και αναιρείται επίσης ο θεός ως εξωκόσμιος ύπαρξη.

Ο Λόγος ως αιτία γενέσεως των πάντων δεν είναι δυνατό να έχει αρχή και τέλος άρα ούτε και ο κόσμος.

Ο Λόγος αν αποσυρθεί προς το υπερκόσμιο μηδενηζομένου του κόσμου τότε σημαίνει ότι χάνει την αυτενέργεια του και την εντελέχεια αυτής και ξαναγίνεται ενέργημα του εξωκόσμιου θεού δηλαδή απρόσωπος.

Η θεμελιώδης αρχή του χριστιανισμού ας σημειωθεί δεν είναι τίποτα άλλο από την προσωποποίηση του λόγου και την αυτενέργεια του.

Ο Χριστός σύμφωνα πάντα με το κατα Ιωάννην είναι η ενσάρκωση του κοσμικού Λόγου προσώπου.

Ο Χριστός λοιπόν είπε στους Ιουδαίους ως κεντρική του διδασκαλία πως αυτός είναι η εκκοσμίκευση του θεού που ξέρανε από την παλαιά διαθήκη και οτι με λίγα λόγια ο θεός του Αβραάμ δεν μπορεί να τεθεί χωρίς τον αυτενεργό Λόγο-Χριστό, ότι δηλαδή το θείον στοιχείο μεταφέρεται στο κοσμικό και συνυφαίνεται με αυτό, δια του αυτενεργού Λόγου.

Η θεώρηση αυτή καταργεί το μηδέν και την αυτοδυναμία του υπερκόσμιου θεού της παλαιάς διαθήκης και καθιστά προσιτό το απρόσιτο και ενδοκοσμικό ή συγκόσμιον γεγονός το θείον.

Όπου ο κόσμος δεν είναι πια κτίσμα αλλά έκπτυξη του Λόγου που ουσιώνεται σε κόσμον και ως εκ τούτου ενσαρκώνεται.

Αυτά είπα, με φρόνημα ελευθερίας.

Λουκάς Σταύρου