Προβληματισμοί επί της θεολογικής αρχής του χριστιανισμού
Στις σημειώσεις μου πάνω στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο έχω επισημάνει τα ακόλουθα:
Στην παλαιά διαθήκη ο λόγος αναφέρεται ως ενέργεια του θεού ενεργοποιούμενη εξ αυτού κατά την βούληση του. Εκ της ενέργειας αυτής πλάστηκε ο κόσμος εκ του μηδενός χωρίς αυτουσίαν και αιωνιότητα αλλα ως κτίσμα εκ λόγου που ανα πάσα στιγμή μπορεί ο δημιουργός του να το ακυρώσει και να επικρατήσει πάλι το προκοσμικό μηδέν.
Το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο αλλάζει ριζικά αυτή την εβραϊκή αντίληψη της δημιουργίας και του λόγου. Ο Λόγος γίνεται πρόσωπο από ενέργημα και ως εκ τούτου αποκτά αυτενέργεια εκ της οποίας παράγεται το κοσμικό γεγονός.
Η αυτενέργεια του προσώπου του Λόγου μεταφέρει την αιωνιότητα στο κοσμικό γεγονός που συνδέεται με την αιώνια δράση του Λόγου ο οποίος δεν αποκόπτεται σε καμία περίπτωση από το κοσμικό γεγονός.
Τούτο σημαίνει πως αναιρείται η εκ του μηδενός δημιουργία που διδάσκει η παλαιά διαθήκη και αναιρείται επίσης ο θεός ως εξωκόσμιος ύπαρξη.
Ο Λόγος ως αιτία γενέσεως των πάντων δεν είναι δυνατό να έχει αρχή και τέλος άρα ούτε και ο κόσμος.
Ο Λόγος αν αποσυρθεί προς το υπερκόσμιο μηδενηζομένου του κόσμου τότε σημαίνει ότι χάνει την αυτενέργεια του και την εντελέχεια αυτής και ξαναγίνεται ενέργημα του εξωκόσμιου θεού δηλαδή απρόσωπος.
Η θεμελιώδης αρχή του χριστιανισμού ας σημειωθεί δεν είναι τίποτα άλλο από την προσωποποίηση του λόγου και την αυτενέργεια του.
Ο Χριστός σύμφωνα πάντα με το κατα Ιωάννην είναι η ενσάρκωση του κοσμικού Λόγου προσώπου.
Ο Χριστός λοιπόν είπε στους Ιουδαίους ως κεντρική του διδασκαλία πως αυτός είναι η εκκοσμίκευση του θεού που ξέρανε από την παλαιά διαθήκη και οτι με λίγα λόγια ο θεός του Αβραάμ δεν μπορεί να τεθεί χωρίς τον αυτενεργό Λόγο-Χριστό, ότι δηλαδή το θείον στοιχείο μεταφέρεται στο κοσμικό και συνυφαίνεται με αυτό, δια του αυτενεργού Λόγου.
Η θεώρηση αυτή καταργεί το μηδέν και την αυτοδυναμία του υπερκόσμιου θεού της παλαιάς διαθήκης και καθιστά προσιτό το απρόσιτο και ενδοκοσμικό ή συγκόσμιον γεγονός το θείον.
Όπου ο κόσμος δεν είναι πια κτίσμα αλλά έκπτυξη του Λόγου που ουσιώνεται σε κόσμον και ως εκ τούτου ενσαρκώνεται.
Αυτά είπα, με φρόνημα ελευθερίας.
Λουκάς Σταύρου