Ο αγώνας του εθνικού κοινοτισμού
Η συμμετοχή μας στις εκλογές είχε ένα στόχο. Να καταθέσουμε κάποιες προτάσεις στη συλλογική συνείδηση που αφορούν στην αντιμετώπισή προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία και το έθνος.
Οι προτάσεις μας εδράζονται πάνω σε μια νέα θεώρηση των πραγμάτων υπό το πρίσμα της ιδεολογίας του εθνικού κοινοτισμού.
Μιας ιδεολογίας άγνωστης στο κοινό εκ του γεγονότος της εθνικής αλλοτρίωσης και της αποκοπής της συνείδησης από τις ελληνικές ρίζες.
Η ιδεολογία του εθνικού κοινοτισμού εδράζεται στην αρχή της αυτονομίας.
Αυτονομία της σκέψης.
Αυτονομία της θέσμισης της πολιτικής κοινωνίας.
Αυτονομία του έθνους στο πλαίσιο της παγκόσμιας αντιπαλότητας.
Η αυτονομία της σκέψης μας παραπέμπει στην ελληνική θεώρηση του κόσμου και της ζωής, μια θεώρηση που αναδύεται από την ελευθερία στην έρευνα, τον αναστοχασμό, την αποδοχή του σφάλματος και την ανανέωση της συνείδησης και εν γένει την ανοικτοσύνη της νόησης προς τον κόσμο.
Η αυτονομία στη θέσμιση της πολιτικής κοινωνίας δηλαδή η αυτοθέσμιση, μας διδάσκει ότι ο νόμος προέρχεται από τον λαό και θεσμίζεται προς εξυπηρέτηση της λαϊκής βούλησης και μπορεί να αλλάζει όποτε ο λαός ως νομοθέτης το κρίνει απαραίτητο.
Η λαϊκή αυτοθέσμιση δεν μπορεί να τεθεί σε θεσμικές συνθήκες κατάργησης της λαϊκής βούλησης είτε από συστήματα κάθετης εξουσίας κληρονομικού δικαίου είτε εκλόγιμης μοναρχίας και αυτονομημένης αντιπροσώπευσης όπως συμβαίνει στον κοινοβουλευτισμό και στην σύγχρονη αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Η αυτοθέσμιση της πολιτικής κοινωνίας μας παραπέμπει επίσης στην αρχαιοελληνική μας παράδοση του εφηρμοσμένου κοινοτισμού με τις διάφορες εκφάνσεις του. Παραπομπή που δεν υπαγορεύει καμία αντιγραφή αλλά άντληση αρχών και ιδεών που θα μπορούσαν να τύχουν εφαρμογής και προσαρμογής στην τωρινή κατάσταση.
Η αυτονομία του έθνους, δηλαδή της εθνοφυλετικής κοινότητας στο σύνολο της, είναι μια ανώτερη βαθμίδα αυτογνωσίας και εννόησης του ιστορικού νοήματος του έθνους. Στην αρχαία Ελλάδα βλέπουμε τις πόλεις κράτη να αλληλοεξοντώνονται από την μια και από την άλλη να συμμαχούν για την αντιμετώπιση του κοινού εχθρού αναγνωρίζοντας το όμαιμο και ομότροπο και στο τέλος αποδυναμωμένοι οι Έλληνες να ηττώνται και να σκλαβώνονται για αιώνες μέχρι την έναρξη της απελευθέρωσης του 1821, μιας απελευθέρωσης που δεν ολοκληρώθηκε ακόμα.
Τούτα διδασκόμενοι υψωνόμαστε στο όραμα του Κοινού των Ελλήνων, στο όραμα μιας πολιτείας που θα ενώσει όλους τους Έλληνες στον αρχέγονο χώρο και θα τους δώσει τέτοια ισχύ ώστε να διαφυλάξουν στην επικράτεια τους την ελευθερία ως πολιτισμική δημιουργία.
Το Κοινόν Ελλήνων είναι το όραμα της πνευματικής αναγέννησης του ελληνισμού που θα πραγματώνει την αυτονομία της δημιουργικής σκέψης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Με λίγα λόγια ο αγώνας μας είναι αναγεννητικός και πρωτίστως ιδεολογικός που δεν πρέπει να απέχει από τον πολιτικό αγώνα. Δεν κάνουμε ιδεολογικό αγώνα κεκλισμένων των θυρών. Κάνουμε ιδεολογικό αγώνα ερχόμενοι σε σύγκρουση με τον σκοταδισμό και τον εξουσιασμό γνωρίζοντας ότι ακόμα και μέσα από χίλιες ήττες στο τέλος θα νικήσουμε αλλά και αν δεν νικήσουμε θα ζήσουμε ως Έλληνες ελεύθεροι.
Πολεμούμε τον δογματικό σκοταδισμό.
Πολεμούμε την χειραγώγηση του λαού.
Πολεμούμε την αποδυνάμωση και την υποταγή του έθνους σε ξένες δυνάμεις και ντόπια συμφέροντα.
Λουκάς Σταύρου