Ύμνος στη Φύση

10/04/2020

Ήσυχη νύχτα θερινή
τρεμοσβήνουν τα άστρα
στον βαθυκύανο ουρανό
κι μαρμαίρουσα σελήνη
ένα ποτάμι μνήμες μακρινές
αναδεύει στη θύμηση μου.
Στοχάζομαι πως όλα χάνονται
μέσα στις άπειρες μεταβολές
κάποιες εικόνες μοναχά
αφήνοντας στο πέρασμα τους
χαρές και θλίψεις
και μουσικές
που απομακρύνονται στο άπειρον.
Μεγάλε Εφέσιε
είμαστε και δεν είμαστε
είμεν τε και ουκ είμεν
στιγμές που κυλούν
και μεταβαίνουμε προς το άγνωστο
Φύση παμμήτειρα
που όλα μέσα σου διαβαίνουν
απ την ζωή στο θάνατο
και από τον θάνατο στη ζωή
ατελεύτητη μορφογένεση.
Η θλίψη δεν αγγίζει
τούτες τις ώρες την ψυχή μου
μονάχα μια χαρά ανεβαίνει
απ την ασήμαντη ζωή μου
και υψώνεται στα άστρα
σαν ροδαυγή μιας γιορτινής
συνείδησης
που από βαθύσκιωτα βουνά
γλυκοχαράζει.

Λουκάς Σταύρου 26/6/2012 Όμοδος