Σκέψεις για την Δ.Δ.Ο.
Η εξάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία στη παροχή νερού και ηλεκτρισμού αλλά και στις στρατηγικές επενδυτικές επεκτάσεις των τουρκικών τραπεζών μαζί με την παραμονή των εποίκων που θα υπερβαίνουν πληθυσμιακά τους “τουρκοκύπριους” , προοιωνίζει την τουρκοκεντρική πολιτική του κατοχικού μορφώματος, όποια εξέλιξη και αν πάρουν τα πράγματα είτε προς την Διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία (ΔΔΟ) είτε προς την πορεία προς διεθνή αναγνώριση .
Αν το κατεχόμενο τμήμα της κυπριακής δημοκρατίας μετονομασθεί συνιστών μόρφωμα της ομοσπονδίας τότε δια της πολιτικής αυτού του μορφώματος που αφορά στα γεωπολιτικά ζητήματα η Τουρκία θα μεταφέρει την θέληση της και θα φρενάρει κάθε απόφαση της ομοσπονδίας μέσα από τα όργανα λήψης αποφάσεων με κορυφαία την γερουσία που θα εκφράζει την αρχή της πολιτικής ισότητας και θα αποτελείται από ισόποσους γερουσιαστές από τα δύο συνιστώντα μορφώματα.
Ίσως κάποιοι αντιτείνουν πως δυνατόν να υπάρξουν φωνές αντίστασης στην τουρκοκεντρική πολιτική εκ μέρους κάποιων “τουρκοκυπρίων”. Η ιστορία όμως του τουρκικού επεκτατισμού μας διδάσκει πως και αν ακόμα υπάρξουν τέτοιες φωνές θα απομονωθούν και θα εξαφανιστούν οι εκφραστές της.
Το μέλλον του ελληνισμού της Κύπρου είναι ανόητο να το στηρίξουμε στην ενδεχόμενη διαφοροποίηση κάποιων “τουρκοκυπρίων”. Χωρίς να αποκλείουμε μάλιστα την περίπτωση να υπάρξει και ισχυρό ρεύμα τουρκοκεντρικής πολιτικής και στην “ελληνοκυπριακή” πλευρά σε συνέχεια πάντοτε της προδοτικής γραμμής που ακολουθείται από το 1960 και ιδιαίτερα από την λεγόμενη συμφωνία κορυφής Μούσκου - Ντενκτάς από το 1977 και εντεύθεν.
Η ΔΔΟ θα ρίξει τον ελληνισμό μας στο λάκκο των λεόντων. Για αυτό πρέπει να σταματήσουμε αυτή την πορεία.
Ο καιρός πλησιάζει και ελπίζω να βρεθούν κάποιοι έλληνες να ακούσουν αυτά που έλεγε το ΕΔΗΚ για την προδοσία του δημοψηφίσματος του 2004 ως διπλού δημοψηφίσματος με την συμμετοχή των εποίκων και να αποτρέψουμε την επανάληψη της με στόχο να ακυρώσουμε το επερχόμενο δημοψήφισμα ως παράνομο και προδοτικό.
Αν δεν υπάρξει εθνική αντίσταση σε αυτή την κρίσιμη φάση που πλησιάζει , το τέλος του κυπριακού ελληνισμού θα είναι βέβαιο. Διότι και αν ακόμα μείνει κάποιος πληθυσμός “ελληνοκυπριών” θα είναι στην ουσία τουρκοπροσκυνημένος όχλος θρησκευτικώς διαφοροποιημένος από τους τούρκους. Αυτό για μένα περιγράφει τον θάνατο του ελληνισμού της Κύπρου.
Αν αποτρέψουμε το δημοψήφισμα τότε πρέπει ευθύς αμέσως να θέσουμε θέματα της δικής μας στρατηγικής και να ανοίξουμε άλλες προοπτικές.
Πιστεύω ότι παρά τις συσσωρευθήσες προδοσίες όλα μπορούν να ανατραπούν και να ξημερώσει μια ελληνική μέρα στην πατρίδα. Όμως χρειάζονται σωστές και μετρημένες κινήσεις , διότι ο οχτρός είναι παντοδύναμος και χειρίζεται την “νόμιμη” βία του κράτους.
Η αποτροπή του δημοψηφίσματος πρέπει να συνοδευθεί με την αλλαγή πορείας και την καταδίκη της προδοτικής γραμμής και αντικατάσταση της από την στρατηγική της απελευθέρωσης.
Διαφορετικά αν πάμε σε επανάληψη της προδοσίας του 2004 νομίζοντες ότι θα σώσουμε την πατρίδα με ένα όχι και με επιστροφή στον καναπέ της αδιαφορίας, τότε δεν μας σώζει τίποτα.
Μετά το δεύτερο οχι, μέσα από ένα διπλό δημοψήφισμα με την συμμετοχή των εποίκων , ο οργανισμός ηνωμένων εθνών θα ανοίξει τον δρόμο προς την διεθνή αναγνώριση του κατεχόμενου μορφώματος ενώ οι πατριδοκάπηλοι του οχι θα εξακολουθήσουν να κυριαρχούν για να οδηγήσουν τα πράγματα στην φάση των ειδικών συμφωνιών συνεργασίας με το αναγνωρισμένο πια τουρκοκυπριακό κράτος.
Η γραμμή της εθνικής αντίστασης δεν βλέπω να εκφράζεται από κάποιο κυπριακό κοινοβουλευτικό κόμμα. Διότι κανένα εξ αυτών δεν κατήγγειλε ευθέως την γραμμή της προδοσίας και δεν κατέθεσε πρόταση ολοκληρωμένη για μια νέα πορεία στο εθνικό θέμα.
Οπότε μόνο ένα νέο κίνημα μπορεί να αλλάξει την κατεύθυνση των πραγμάτων αν τελικά υπάρχει βούληση από τον λαό. Διότι πολύ φοβάμαι πως οι περισσότεροι θα κρίνουν το εθνικό θέμα σύμφωνα με την τύχη και την αξία των οικοπέδων τους και όχι με πατριωτική συνείδηση.
Ποιος θα σκεφτεί αυτούς που πότησαν με το αίμα τους το χώμα της πατρίδος με αυτόν τον οικοπεδικό πατριωτισμό;
Λουκάς Σταύρου