Ελληνικός εθνικοκοινωνικός διεθνισμός
Η ντόπια πλουτοκρατία - τραπεζοκρατία πρέπει να συντριβεί και να υψωθεί πάνω από τα συντρίμμια του συστήματος της το εθνικοκοινωνικό κράτος.
Όμως πρέπει να ξέρουμε , διδασκόμενοι από την ιστορία και λαμβάνοντας υπόψιν την διαπλοκή της ντόπιας δημοκρατικής τυραννίας με την διεθνή τραπεζοκρατία και τα πολιτικά της εποικοδομήματα όπως για παράδειγμα την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα λοιπά κρατικά καπιταλιστικά οχυρά των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μ. Βρετανίας , πως ο αγώνας δεν μπορεί να διεξαχθεί μόνο σε μια χώρα αλλά σε συνεργασία με όλες τις εθνικές δυνάμεις που πρέπει να οικοδομήσουν στην πατρίδα τους το εθνικοκοινωνικό πολίτευμα.
Η συνεργασία αυτή δεν μπορεί να περιοριστεί στο χώρο της Ευρώπης που εκτείνεται από τις στήλες του Ηρακλή μέχρι την Σιβηρία , αλλά και στην Ασία και την Αφρική και την Νότια Αμερική.
Ο εθνικοκοινωνισμός απαιτεί ένα διεθνισμό που εδράζεται στην αρχή του έθνους κράτους και της ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης των εθνών κρατών και αντιτάσσεται στον εθνομηδενιστικό και ισοπεδοτικό διεθνισμό του κεφαλαίου και της κομουνιστικής και σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς.
Ο εθνικοκοινωνισμός είναι μια παγκόσμια ιδεολογία που πραγματώνει στο έπακρο την λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία των εθνών κρατών , επιτρέποντας να αναδειχθεί ο πολιτισμός τους και να διατηρηθεί η εθνοφυλετική τους ταυτότητα σε πνεύμα συνεργασίας και νικηφόρας ειρήνης.
Ο ελληνισμός μέσα από ένα εθνικοκοινωνικό κράτος θα έχει την δυνατότητα να ασκήσει ιδεολογικό αγώνα σε παγκόσμιο επίπεδο και να αποδείξει με τα έργα του πως είναι ο πραγματικός ηγεμών και ηνίοχος του πλανήτη.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως η εφαρμογή της ιδεολογίας του εθνικοκοινωνισμού στην Γερμανία συνδέθηκε με την βούληση δημιουργίας γερμανικών αποικιών όντας σε μια εποχή αποικιοκρατικού ανταγωνισμού με την Μ. Βρετανία και την Γαλλία.
Ο ελληνισμός δεν θέλει αποικίες αλλά να απελευθερώσει τα έθνη από την υπερεθνική παγκόσμια εξουσία του χρήματος.
Ο ελληνισμός αρκείται να πάρει πίσω τις σκλαβωμένες πατρίδες του , της Μεγάλης Ελλάδος , της Β. Ηπείρου , της Ανατολικής Ρωμυλίας , της Ιωνίας και του Πόντου και εννοείται και της νυν κατεχόμενης Κύπρου , ορθώνοντας ένα πολυκρατικό κοινό ελλήνων που θα το συνδέει μια στρατηγική και ένας στρατός.
Λουκάς Σταύρου