Η πρόταση μου για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια
Το κούρεμα των καταθέσεων αναχαίτισε τα αλλεπάλληλα μνημόνια που θα απαιτούνταν για την λεγόμενη διάσωση των τραπεζών δηλαδή για να συμπληρωθεί το κενό ανάμεσα στην ρευστότητα και το άνοιγμα στην προσφορά του χρήματος από τις τράπεζες με την ανοχή και επίβλεψη της κεντρικής τράπεζας.
Το κενό διακίνησης του χρήματος προέκυψε από το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων.
Αν είχαμε εθνικό νόμισμα και εθνικό κράτος όλα θα μπορούσαν να διευθετηθούν χωρίς να ζημιωθεί ο λαός παρά μόνο οι τραπεζίτες.
Το κούρεμα των καταθέσεων στην ουσία περιόρισε την ποσότητα διακινούμενου χρήματος στην αγορά και έτσι επέτρεψε την κάλυψη του κενού με ένα μνημόνιο αντί με αλλεπάλληλα μνημόνια.
Η μνημονιακή χρηματοδότηση των τραπεζών έγινε με λεφτά δανεικά που τα φορτώθηκε ο λαός και θα τα πληρώσει όπως φαίνεται ο λαός στην συνέχεια. Διότι μπορεί να τελείωσε το μνημόνιο αλά τα χρέη ακόμα δεν άρχισαν να εξοφλούνται.
Η οικονομία του τόπου υπέστητε σοβαρή ζημία από τον περιορισμό του διακινούμενου χρήματος.
Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να διορθωθεί με σταδιακή απελευθέρωση κεφαλαίων δηλαδή με επιστροφή των κουρεμένων κεφαλαίων και όχι με νέα προσφορά χρήματος προς νέους δανειζομένους. Όμως αυτό από ότι φαίνεται δεν θα γίνει.
Επίσης εφόσον έγινε η χρηματοδότηση των τραπεζών τότε τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια δεν θα έπρεπε να θεωρούνται περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών αλλά θα έπρεπε να διαχωριστούν ευθύς εξ αρχής και να περάσουν στα χέρια του κράτους και του λαού.
Δηλαδή με λίγα λόγια θα έπρεπε να δημιουργηθεί μια κρατική τράπεζα η οποία να διαχειριστεί με δικαιοσύνη τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια σε βάθος χρόνου και αυτά να αποτελέσουν περιουσιακό στοιχείο του λαού επιστρέφοντας σε αυτόν σε παραγωγικές επενδύσεις.
Αυτή η κίνηση θα εξισορροπούσε το μνημονιακό χρέος που φορτώθηκε στο λαό και ταυτόχρονα θα έδινε ανάσα ζωής στον καταχρεωμένο λαό.
Η διαχείριση της οικονομίας από τις τράπεζες απέτυχε.
Αυτό σημαίνει πως ο περιορισμός της δράσης τους μέσα από ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο είναι αναγκαίος.
Στην θέση του περιορισμένου και ελεγχόμενου ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος θα μπορούσε να αναπτυχθεί ένας κρατικός τραπεζικός μηχανισμός που να συμπληρώσει το κενό προς όφελος της κοινωνίας αντί της ληστρικής ολιγαρχίας.
Αυτό δεν έγινε διότι το πολιτικό σύστημα υπηρετεί δουλικά την ιδιωτική τραπεζοκρατική οικονομία.
Πρόταση μου είναι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια να περάσουν στα χέρια μιας νέας κρατικής τράπεζας παραγωγικών επενδύσεων και να εξοφλούνται σύμφωνα με τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες που παρέχει η πραγματική οικονομία και ταυτόχρονα να επιστρέφουν στο λαό υπό μορφή παραγωγικών επενδύσεων κοινωτικού ή συλλογικού χαρακτήρα.
Λουκάς Σταύρου