Η υφέρπουσα εξέγερση των ροζ γιλέκων
Ο Μακάριος με τις λεγόμενες συμφωνίες κορυφής του 1977 είχε παραχωρήσει κρατικότητα στον τουρκοκρατούμενο βορρά.
Η λύση που προδιαγράφεται από τις συμφωνίες του 1977 κατατείνουν στην συνεργασία δύο κρατικών μορφωμάτων.
Η πορεία προς την λύση ακολουθά δύο μεθόδους.
Η μια είναι εκείνη των συνομιλιών και της καταγραφής μιας συνολικής λύσης που θα δοθεί σε δημοψήφισμα στα δυο εκλογικά-νομοθετικά σώματα.
Η άλλη μέθοδος είναι εκείνη της εμπράγματης διευθέτησης που περιλαμβάνει τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης καθώς και διάφορες εμπορικές συμφωνίες και συνεργασίες πάσης φύσεως.
Οι δύο αυτές μέθοδοι αλληλοσυμπληρώνονται καθότι εκάστη δημιουργεί αλλαγή δεδομένων που προσδιορίζουν κάθε φορά τα επόμενα βήματα.
Παράδειγμα, το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 ήταν μια σημαντική αλλαγή δεδομένων που συνεχίστηκε με τον κανονισμό της πράσινης γραμμής και τον κανονισμό της χρηματοδοτικής βοήθειας προς τους τουρκοκύπριους από την Ε.Ε.
Έκτοτε υπάρχουν ανοιχτές σχέσεις του κατοχικού μορφώματος με την Ε.Ε. που ολοένα αναβαθμίζονται με την προοπτική εφαρμογής του λεγόμενου κανονισμού για το απευθείας εμπόριο.
Οι τουρκοκύπριοι μετά το 2004 θεωρούνται πολίτες της Ε.Ε και μάλιστα συμμετέχουν στις ευρωεκλογές με εγγεγραμμένους ψηφοφόρους που ξεπερνούν τις 80.000 χωρίς να ερωτά κανείς ποιοι είναι αυτοί οι ψηφοφόροι και που διαμένουν κλπ.
Το διπλό δημοψήφισμα με την συμμετοχή των εποίκων το 2004 επιβεβαίωσε την συμφωνία του 1977 δηλαδή την κρατικότητα του τουρκοκρατούμενου βορρά και αποδέχθηκε το εκλογικό σώμα των κατεχομένων ως συνταγματικό υποκείμενο.
Η μέθοδος των διαπραγματεύσεων δημιουργεί και αυτή νέα δεδομένα. Αν και θεωρητικά τίποτα δεν θεωρείται συμφωνημένο αν δεν υπάρξει συνολική πρόταση λύσης εντούτοις κάθε συμφωνία και παραχώρηση στην διαδικασία των συνομιλιών θεωρείται καθοριστική και προδιαγράφει τα επόμενα βήματα.
Παραθεωρούν βέβαια οι κρατούντες οτι η ίδια η διαδικασία των συνομιλιών συνιστά πράξη αναγνώρισης του κρατικού μορφώματος της κατοχής.
Ομοίως και ο στρουθοκάμηλος χώνει το κεφάλι του στην άμμο να μην βλέπει τον κυνηγό χωρίς όμως να αλλάζει την μοίρα του από τον επερχόμενο θάνατο του.
Γιατί κάνουν οτι δεν καταλαβαίνουν; Διότι ταΐζουν κουτόχορτο τον λαουτζίκο τους οτι ταχα διεξάγουν αγώνα απελευθέρωσης ενώ ακολουθούν προδιαγεγραμμένη πορεία από το 1977 χωρίς να θέτουν υπό αμφισβήτηση ούτε ένα γιότα.
Τι άλλο πέτυχαν οι τούρκοι μέσα από αυτές τις δύο μεθόδους;
Πέτυχαν την μερική οικονομική εξάρτηση του νότου. Τα φθηνά καύσιμα και τα προϊόντα από τον βορρά θεωρούνται μια κατάκτηση εκ μέρους των τούρκων τόσο μάλιστα που απειλούν το ελληνοκυπριακό παζάρι με κλείσιμο των οδοφραγμάτων.
Αυτό σημαίνει για τον ελληνοκύπριο και τον λευκωσιάτη κυρίως πως θα πληρώνει διπλάσια βενζίνη για να πηγαίνει στο εξοχικό του στον Πρωταρά, γεγονός που ενδέχεται να προκαλέσει την εξέγερση των ροζ γιλέκων.
Ας έρθουμε τώρα στο ζήτημα της περίκλειστης πόλης των Βαρωσίων την οποία οι τούρκοι λένε οτι θα την αποδώσουν στους ιδιοκτήτες της υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση.
Η πρόταση αυτή αν τελικά υλοποιηθεί εντάσσεται στην μέθοδο της εμπράγματης διευθέτησης.όπου οι τούρκοι θα κάνουν αυτό το βήμα και οι ελληνοκύπριοι θα το αποδεχθούν και θα το στηρίξουν και με την πολιτική βούληση τους αναδεικνύοντας ηγεσίες συμπόρευσης με τα τουρκικά σχέδια.
Όπως στήριξαν το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και την προσφορά προϊόντων από τα κατεχόμενα έτσι και στην περίπτωση των Βαρωσίων θα στηρίξουν την Τουρκία με όλες τις δυνάμεις τους με την απειλή πάντοτε της εξέγερσης των ροζ γιλέκων σε κάθε μορφή αντίστασης στα τουρκικά σχέδια.
Οι δύο μέθοδοι προς λύση του κυπριακού επι τη βάση των συμφωνιών του 1977 στηρίζονται σε ένα και μόνο άξονα.
Τον άξονα του τουρκοπροσκυνημένου ραγιά που δεν έχει ούτε μνήμη ούτε μέλλον και που βρωμίζει με την παρουσία του την γη των ελλήνων που θα μείνουν και αυτοί πικρή ανάμνηση μιας όρθιας ζωής που χάθηκε για πάντα.
Λουκάς Σταύρου