Σημείωση περί της πλάνης του τέλειου θεού
Η ιδεα του τέλειου όντος που θέλουμε εμείς οι άνθρωποι να ονομάζουμε θεό ή θεούς που διάγει σε πλήρη μακαριότητα και αυτοτέλεια είναι μια κοσμολογική πλάνη.
Ο θεός/οι είναι κατι το ατελές , ον που δεν μπορεί να υπάρξει αφεαυτο’υ και διεαυτόν και που ολοκληρωνεται στο πέρας του σκοπού που είναι η μορφή, που είναι το μορφικό γίγνεσθαι και επειδή αυτό το γίγνεσθαι είναι χωρίς τέλος αλλά αενάως μεταβαλλόμενο μορφικώς, τούτο σημαίνει πως και ο θεός τελεί σε συνεχή έξοδο προς την επιτέλεση του σκοπού, τελεί κοντολογίς σε αένναη δράση.
Η προσέγγιση αυτής της κατάστασης του θεού ως οντότητας αλληλένδετης με το μορφικό γίγνεσθαι αναδεικνύει ως τελικό αίτιο την μορφή που για εμάς είναι η αισθητή και αισθητική παράσταση του κόσμου.
Η απαλλαγή από την ιδέα του τέλειου θεού μας ελευθερώνει από κάθε ιερατική εξουσία αλλά και από κάθε εσωτερική υποτέλεια και φόβο και μας συνδέει με την δημιουργία.
Δεν είμαστε ριγμένοι σε ένα κόσμο ξένο , μητε καταδικασμένοι στο πόνο και την δυστυχία από οποιαδήποτε αιτία αλλα είμαστε , όπως σύμπασα η φύση, ο τελικός στόχος της θεϊκής ενέργειας που δεν παύει να αστοχεί από την συμβολή της τυχαιότητας, που κάτω από τον εκφοβισμό των εξουσιών χάνουμε τον προορισμό μας που είναι η ευχαριστήρια διάνοιξη του παρόντος στο άπειρο και η αποδοχή της ζωής ως περιπέτειας και αγώνος που το τέλος της είναι η συντριβή μας.
Αν κάτι απομένει στη μνήμη του ουρανού δεν το γνωρίζουμε. Όμως εξ αυτής δύναται να υπάρξει η δυνατότητα της μεταμόρφωσης , της μεταγένεσης μας.
Αν από το παρόν δεν μπορέσουμε να ανυψωθούμε στο αιώνιο τότε αστοχήσαμε για πάντα.
Εδώ είναι ο τόπος που ανοίγει η αυλαία του κόσμου.
Λουκάς Σταύρου