Λουκάς Σταύρου
Ζωγράφος, ποιητής, συγγραφέας, ενεργός πολίτης.

Σκέψεις αναπνοής

Συνειδητοποιώ ότι αναπνέω.

Αντιλαμβάνομαι δηλαδή ένα συμβάν που με αφορά. Όμως δεν έχω γνώση τι είναι η αναπνοή.

Συνειδητοποιώ ότι το συμβάν της αναπνοής δεν μπορεί να τεθεί χωρίς συμπαρομαρτούντα συμβάντα όπως είναι το σώμα , ο αέρας κλπ.

Συνειδητοποιώ δηλαδή ότι το Α συμβάν δεν μπορεί να τεθεί ούτε στην πράξη ούτε στην συνείδηση χωρίς παν μη Α συμβάν εντός του οποίου αυτό συμβαίνει. Η συνειδητοποίηση αυτή αφορά τον τρόπο του νοείν.

Πάνω σε αυτόν τον τρόπο μπορεί να στηριχθεί η επιστημονική έρευνα που θα οδηγήσει στην γνώση του συμβάντος της αναπνοής.

Χωρίς τον τρόπο του νοείν δεν διανοίγεται ο δρόμος προς την γνώση.

Χωρίς τον τρόπο απλά έχουμε μια αόριστη αντίληψη κάποιων συμβάντων.

Η αυτεπίγνωση του τρόπου είναι η πρωταρχική και θεμελιώδης γνώση που δεν διαφοροποιείται σε πράγμα και έννοια του πράγματος, σε συμβάν και έννοια του συμβάντος. Έννοια και συμβάν ταυτίζονται. Δηλαδή το νοείν ταυτίζεται με το Είναι του.

Το συμβάν του τρόπου του νοείν αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του υποκειμένου και ταυτόχρονα εγκαθιστά το σκεπτόμενο υποκείμενο στο περιέχον αυτού. Αυτή είναι μια κορυφαία κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ενώ η αντίληψη είναι ένα συμβάν σχετικό με άλλα συμβάντα, ο τρόπος του νοείν που είναι η ουσία της σκέψης είναι ένα συμβάν του υποκειμένου που ταυτίζεται με την πραγματικότητα αυτής ταύτης της σκέψης.

Το νοείν τίθεται σε ένα ανώτερο επίπεδο από την αντίληψη και τίθεται δια του τρόπου.

Όμως κανένας τρόπος σκέψης δεν θα αναδυόταν χωρίς την πολλαπλότητα των συμβάντων και των πραγμάτων που προηγούνται συμπεριλαμβανομένης της αντίληψης.

Το νοείν δεν μπορεί να τεθεί ως συμβάν κάποιου υποκειμένου αυτοτελούς παρά μόνο ως συμβάν σχέσης αυτού του υποκειμένου με το περιέχον του όπως και στην περίπτωση της αναπνοής που σημαίνει επίσης πως δεν νοείται σώμα καθεαυτόν χωρίς το περιέχον του που φτάνει ως τα βάθη του σύμπαντος.

Συμπεραίνουμε ότι το σώμα είναι ένα συμβάν πολυσύνθετο εκ του οποίου αναδύεται το νοείν ως συμβάν συνύπαρξης και σχέσης άπειρων συμβάντων.

Άρα δεν υπάρχει αυτοτελές σώμα μήτε αυτοτελές σκεπτόμενο υποκείμενο αλλά αμφότερα περιέχονται στην καθολικότητα των συμβάντων.

Συνεπώς δεν είναι δυνατό να μεταφερθεί σε κάποια άλλη ζωή μήτε το σώμα μήτε το σκεπτόμενο υποκείμενο αν δεν μεταφερθεί μαζί του σύμπας ο κόσμος.

Η σκέψη δεν αποδεικνύει την ύπαρξη αυτοτελούς υποκειμένου που μπορεί να υπάρχει χωρίς το σώμα και την περιέχουσα φύση και συμβαντικότητα.

Αν από αυτή την πολυσύνθετη συμβαντικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να αναδυθεί κάποια μορφή ζωής που συνεχίζεται μετά τον θάνατο δεν το γνωρίζουμε αλλά ούτε και μπορούμε να το αποκλείσουμε.

Το βέβαιο όμως είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να τεθεί χωρίς ένα περιέχον και πως αν υπάρχει μια τέτοια δυνατότητα θα είναι μια συνέχεια της αισθητής φύσης που διανοίγεται στη συνείδηση μας σαν μια παράσταση της ελπίδας και της επιθυμίας μας που επενεργεί ως παρηγορητική αυταπάτη στη θνητότητα μας.

Λουκάς Σταύρου