Η επικινδυνότητα της κυπροκεντρικής στρατηγικής
Καλό είναι να αναζητείς συμμάχους προς υπεράσπιση της κυριαρχίας σου με την προϋπόθεση όμως ότι εσύ ως χώρα έπραξες τα δέοντα που ενδυναμώνουν την εθνική σου άμυνα και στρατηγική.
Στη περίπτωση της Κύπρου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Αφού ξεγύμνωσαν την άμυνα του νησιού ακολουθώντας την γραμμή της αυτοαπομόνωσης από την Ελλάδα τρέχουν την εσχάτη ώρα να βρουν συμμάχους.
Όμως σε περίπτωση σύγκρουσης με τους τούρκους καμιά ξένη βοήθεια δεν είναι αρκετή μήτε μπορεί να αντιπαραταχθεί στο ευρύ μέτωπο της σύγκρουσης.
Οπότε ο τούρκος θα πετύχει τους στόχους του που ίσως να είναι μια ζωτική επέκταση σε νευραλγικά σημεία που να καθιστούν παράλυτη τόσο την άμυνα όσο και την περαιτέρω άσκηση κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας σε σημεία που σήμερα θεωρεί δεδομένα.
Την ίδια γραμμή που σήμερα ακολουθεί ο Αναστασιάδης ακολουθούσε και ο υπερφίαλος Μούσκος-Μακάριος και άφησε την πατρίδα ανυπεράσπιστη στις ορέξεις του τουρκικού επεκτατισμού που ήταν υπαρκτός και δεδομένος και δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία.
Η ευθύνη των κρατούντων είναι πολύ μεγάλη και ας αναλογιστεί ο λαός σε τι περιπέτειες τον εκθέτουν οι ηγετίσκοι της κυπροκεντρικής απομονωτικής στρατηγικής.
Δεν θέλουμε να τελειώσει αυτή η στρατηγική με την οριστική καταστροφή της Κύπρου αλλά να προλάβουμε τις ενδεχόμενες ή επικείμενες δραματικές εξελίξεις.
Τέλος να πω ότι η κυπροκεντρική στρατηγική είναι επιλογή της κυπριακής ολιγαρχίας που της διασφαλίζει κάποια συμφέροντα.
Αυτή η ολιγαρχία που είναι συνυφασμένη με το τραπεζικό σύστημα , την εκκλησία αε και το ταξικό κράτος, ποτέ δεν ήθελε την Ελλάδα.
Λουκάς Σταύρου