Οι δημόσιες δαπάνες στη καπιταλιστική φαυλοκρατία
Οι δημόσιες δαπάνες είναι αναπτυξιακές όταν κατευθύνονται σε έργα υποδομής που ενισχύουν την παραγωγική διαδικασία στο επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων και των επιχειρήσεων.
Συνήθως όμως οι δημόσιες δαπάνες είναι άλλος ένας τρόπος συγκέντρωσης πλούτου στις θυγατρικές των τραπεζών και σε μεγαλοεργολάβους που πρόσκεινται στην εκάστοτε κυβέρνηση με υπερτιμολογήσεις και ψευδή παραστατικά που τροφοδοτούν την διαφθορά του κομματικού κατεστημένου.
Στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής αυτό το ρόλο παίζουν οι δημόσιες δαπάνες. Συγκέντρωση πλούτου στους ολίγους και αύξηση της διαφθοράς. Για να έχουμε πραγματική ανάπτυξη το ζητούμενο είναι να γίνονται στοχευμένα έργα υποδομής που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της παραγωγικής διαδικασίας στα πλαίσια πάταξης κάθε μορφής διαφθοράς.
Μα το κυριότερο από όλα είναι να διοχετευθούν χρήματα προς τις παραγωγικές δυνάμεις ώστε να έχουμε αύξηση της παραγωγής και οριζόντια επέκταση τους σε όλους τους τομείς με στόχο την μεγίστη δυνατή αυτάρκεια σε ήδη πρώτης ανάγκης τουλάχιστον.
Συνακόλουθα δεν μπορεί να υπάρχει ανάπτυξη που ισοδυναμεί με ενδυνάμωση των παραγωγικών δυνάμεων του λαού αν δεν αλλάξει το φορολογικό σύστημα που ισχύει στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διακίνησης του χρήματος.
Διότι το ισχύον φορολογικό σύστημα δημιουργεί μονοπώλια, προστατεύει τον συσσωρευμένο πλούτο και αφαιμάσσει την μικρομεσαία επιχείρηση ενώ φτωχοποιεί τα κατώτερα στρώματα της παραγωγικής βάσης που εκτός των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν και την χαμηλή προσφορά εργασίας από τους ξένους εργάτες καθώς και την συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους.
Το καπιταλιστικό σύστημα στην πολιτική του διάσταση αποτελεί διαχείριση των σκλάβων με μέτρο την προστασία των τραπεζιτών και του περίγυρου τους.
Το πολιτικό προσωπικό για αυτές του τις υπηρεσίες αμείβεται αδρά και με πολλούς τρόπους αν και φαίνεται πως το προσωπικό αυτό σε θέσεις κλειδιά επανδρώνεται από τις φαμίλιες της ολιγαρχίας όπως ακριβώς συνέβαινε στην μεσαιωνική εποχή στο φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής.
Σε αυτό τον σύγχρονο φεουδαρχισμό κάθε πολιτική προσπάθεια βελτίωσης του στα περιφερειακά ζητήματα είναι χάσιμο χρόνου.
Το κυρίαρχο αίτημα πρέπει να είναι η συντριβή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής , το γκρέμισμα της τραπεζοκρατίας και η αναθέσμιση της πολιτικής κοινωνίας ώστε να ασκείται κυριαρχία από το λαό και συγκεκριμένα από τις κοινότητες του και τις εργασιακές του ενώσεις, κυριαρχία στο τρόπο παραγωγής πολιτικής βούλησης και στο τρόπο διακίνησης και ελέγχου του εθνικού χρήματος.
Κάθε εμπιστοσύνη στο πολιτικό οικονομικό σύστημα της δημοκρατίας-τραπεζοκρατίας είναι αποδοχή και παράταση της δουλείας του λαού.
Λουκάς Σταύρου