Σκέψεις πέρα από τα κατεστημένα ιδεολογήματα
Αναλυτικά μπορούμε να διαχωρίσουμε την Νόηση σε τέσσερεις εκφάνσεις οι οποίες όμως είναι αδιαχώριστες στη πραγματικότητα τους.
Οι τέσσερεις εκφάνσεις της Νόησης είναι, η λογική νόηση, η αισθητική νόηση, η ηθική νόηση και η βουλητική νόηση.
Η νόηση στο σύνολο της στηρίζεται στην πρωταρχική ορμή της ζωής που είναι άμεσα απορρέουσα από το σώμα και τις ορμές του.
Νόηση χωρίς σώμα είναι αδιανόητη.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η νόηση είναι ένα συμβάν της εξέλιξης του σώματος ή αν είναι αποτέλεσμα της ένωσης του σώματος με μιαν άλλη ροπή και αιτία κίνησης που ονομάζουμε ψυχή.
Στη πρώτη περίπτωση εννοούμε πως το σώμα στην εξελικτική του πορεία δημιουργεί το γεγονός της νόησης και όταν λέμε σώμα εννοούμε επίσης την σχέση του ανθρώπινου σώματος με το σύμπαν. Διότι δεν μπορεί να τεθεί Α χωρίς το περιέχον αυτού που είναι παν μη Α.
Τούτο σημαίνει πως η νόηση είναι συμπαντικό φαινόμενο που δεν είναι δυνατό να απαντάται μόνο στην ανθρώπινη διάσταση αλλά και στην συμπαντική. Δηλαδή διάφορα συμπαντικά σύνολα ή αστρικά υποσύνολα ή συστήματα παράγουν νόηση που έχει ως σώμα της αυτά τα συστήματα.
Αυτή η δημιουργημένη συμπαντική νόηση με την σειρά της επεμβαίνει στην πορεία των πραγμάτων και δίνει νοητικές κατευθύνσεις και σκοπούς.
Στη δεύτερη περίπτωση όπου το νοητικό γεγονός είναι αποτέλεσμα ένωσης του σωματικού με την κίνηση της ψυχής είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε μια κατάσταση εξελικτικής φάσης της σωματικότητας που μπορεί να δεχθεί την ένωση της με την κίνηση της ψυχής.
Αναφέρομαι στην θεωρία της αφής της δάδας του Ολυμπίου φωτός όπου απαιτείται η προετοιμασία της δάδας για να δεχθεί το άναμμα της ψυχής.
Στη δεύτερη περίπτωση προκύπτουν κάποια ερωτήματα που αφορούν την πορεία της σωματικότητας-ύλης κατά πόσον κινείται εντελώς τυχαία ή εμπεριέχει σκοπό και αν ναι τότε πως εισβάλλει μέσα στην ύλη και την καθοδηγεί προς τον σκοπό. Σημαίνει επίσης πως κάτι που επιδέχεται σκοπού είναι από την φύση του άσκοπο και τυχαιογενετικό και στην ουσία του ανυπόταχτο.
Από την άλλη τίθεται το ερώτημα του τι είναι η ψυχή. Είναι κάτι διαφορετικό από την ουσία του σώματος που θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς αυτό; Αλλά αν μπορούσε να υπάρχει χωρίς αυτό τότε ποια ανάγκη την οδηγεί να έρθει σε σχέση και ένωση με την ύλη-σωματικότητα;
Η δεύτερη περίπτωση έχει πολλά κενά και μας οδηγεί σε υποθέσεις και φαντασιακά πεδία.
Ενώ η πρώτη περίπτωση της παραγωγής της νόησης μέσα από την εξελικτική διαδικασία της ύλης-σωματικότητας έχει λιγότερα κενά και ταυτόχρονα εδράζεται στον Νέο Λόγο και στην διαφορετικότητα της κοινής ουσίας ψυχής και σώματος, διαφορετικότητα ποιότητος και ταχύτητος.
Στη δεύτερη περίπτωση νους και ύλη συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται και συμπορεύονται σε ένα αιώνιο γίγνεσθαι.
Επιστρέφοντας στην αρχική μας πρόταση περί των τεσσάρων εκφάνσεων της νόησης και εφόσον την συνδέσαμε με την συμπαντική κίνηση και την παραγόμενη συμπαντική νόηση κατανοούμε πως η Νόηση είναι κοσμική βούληση της ζωής, της ομορφιάς, της ηθικής τάξης, και της λογικής διάταξης και εργονομίας που εκπορεύεται από μιαν κοσμική κίνηση και κατάσταση της ουσίας που δεν αποδομείται ούτε ελαττώνεται. Αυτή την κίνηση και ορμή ονομάζουμε κοσμική ψυχή η οποία συντρέχει με τις βαρυτικές και εκτατές μορφές της ουσίας και μορφοποιεί και κατευθύνει.
Η ψυχές των ανθρώπων είναι απορροές της κοσμικής ψυχής που έχουν ως σωματική τους βάση το ανθρώπινο σώμα. Ενώ η κοσμική ψυχή έχει ως βάση της το σώμα της έκτασης και των απείρων σχέσεων των συστημάτων της εντός των οποίων παράγονται νοήσεις ουράνιων συστημάτων.
Πάνω σε αυτή την γραμμή σκέψης θα μπορούσαμε να πούμε πολλά και να θέσουμε μυριάδες ερωτήματα. Όμως το νόημα είναι να σκεφτούμε διαφορετικά. Να εγκαταλείψουμε τις δοσμένες αλήθειες που γίνονται πελώρια εμπόδια στο δρόμο της αναζήτησης και εν τέλει γίνονται εξουσιαστικά δόγματα και φυλακές της ζωής.
Συνάγεται επίσης πως η προσέγγιση της αλήθειας του όντος δεν είναι δυνατή μόνο δια της λογικής αλλά δια όλων των εκδηλώσεων της νόησης, της αισθητικής, της ηθικής και της βουλητικής που απολήγει στην δημιουργία πραγμάτων και πολιτειών.
Αυτά για σκέψη και αναζήτηση νέων οριζόντων πέρα από τα κατεστημένα ιδεολογήματα.
Λουκάς Σταύρου