Πίστη, εκκλησία και ιερατείο
Η πίστη δεν είναι μια γνωσιολογική ιδιότητα της ψυχής ή της συνείδησης που να κινείται αφεαυτής στην ζήτηση της αλήθειας την οποία μάλιστα αλήθεια αδυνατεί να προσεγγίσει η νόηση και ειδικότερα η λογική ανάλυση των πραγμάτων.
Αν υπήρχε αυτή η ιδιότητα της πίστης όλοι οι άνθρωποι θα οδηγούνταν αλάνθαστα προς μια και μοναδική αλήθεια όπως οδηγούνται στις λογικές αλήθειες και πιο συγκεκριμένα στις μαθηματικές αλήθειες.
Συνεπώς η πίστη είναι μια κατάσταση της ψυχής που προσομοιάζει στην συνήθεια και συνοδεύεται πάντα από ένα αντικείμενο πίστης.
Την συνήθεια αυτή και το αλληλένδετο με αυτήν αντικείμενο ή παραμύθι δεν την απέκτησαν οι άνθρωποι από ελεύθερη επιλογή αλλά διότι τους το επέβαλε η εξουσία.
Η εξουσία τους είπε ότι αυτό και αυτό θα πιστεύετε και μάλιστα όσοι διαφωνούσαν έχαναν τα κεφάλια τους.
Έτσι αυτό που οι τωρινοί πιστοί θεωρούν ως επιλογή ελευθερίας δεν είναι παρά ένα προϊόν εξουσιασμού και παλαιοτέρας βίας πάνω στους προπάτορες που έφτασε σε αυτούς μέσα από την παράδοση της υποτέλειας.
Η πίστη ως παραμύθι της εξουσίας πάνω στους σκλάβους επιβλήθηκε μέσω της συνεργασίας της πολιτικής εξουσίας και του ιερατείου που ανάλογα με τα πολιτικά συμφέροντα άλλαζε κατά τόπους και το περιεχόμενο του εξουσιαστικού παραμυθιού της πίστης.
Πίστεις υπάρχουν τόσες όσες και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των κοινωνιών.
Η πίστη με όλο το συνονθύλευμα των πιστών και των εξουσιαστών και των συμφερόντων τους έλαβε την ονομασία εκκλησία που είναι μια μορφή πνευματικής επισκίασης και διαιώνισης της πελατείας.
Η εκκλησία είναι μια πνευματική φυλακή που μέσα είναι κλεισμένοι οι πιστοί μαζί με τους ελεεινούς θαυματοποιούς όπως στο μύθο του σπηλαίου της Πλατωνικής πολιτείας.
Η εκκλησία συντηρεί το παραμύθι και το θέατρο των σκιών για να παραμένουν οι αλυσοδεμένοι ευχαριστημένοι μέσα στα δεσμά τους.
Το ιερατείο αναδεικνύεται μέσα από την μάζα των πιστών και έχει ξεκάθαρη γνώση των οφελημάτων της εξουσίας του.
Άθλιοι εχθροί της νόησης και κάθε αλήθειας που δεν έχει την ανάγκη να στηρίζεται σε ιερατεία και μαγγανογητέματα, αγιαστούρες και λιβάνια.
Αν αυτή η κατάσταση κρίνεται ως προς την χρησιμότητα της για την συνοχή της κοινωνίας είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Θεωρώ όμως πως τέτοιου είδους συνοχή κανένας ελεύθερος και φυσικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να την υποστεί.
Λουκάς Σταύρου