Η δημοκρατία των σκλάβων
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στηρίζεται στα κόμματα και στο παραμύθι της λαϊκής βούλησης που εκφράζεται με τις εκλογές.
Εδώ όμως έχουμε πρόβλημα.
Η λαϊκή βούληση στις εκλογές εκφράζει το αποτέλεσμα της προπαγάνδας που ασκείται από τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης.
Ο ψηφοφόρος είναι ένας ψευτοπολίτης της μιας κυριακής που μετά το κλείσιμο της κάλπης χάνει κάθε πολιτική βούληση και γίνεται υποζύγιο της εξουσίας που ανέδειξε.
Η εξουσία που βγαίνει από τις εκλογές αυτονομείται μέχρι τις επόμενες εκλογές. Αυτονόμηση σημαίνει διαχείριση της βίας του κράτους εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.
Οι αυτονομημένοι αντιπρόσωποι και τα κόμματα συνήθως ακολουθούν τις υποδείξεις των οργανωμένων ολιγαρχικών συμφερόντων που χρηματοδοτούν επίσης τα κόμματα.
Οι εξουσίες στη δημοκρατία είναι εξουσίες αγορασμένες απο τους σπόνσορες των κομμάτων και οι σπόνσορες δεν ανήκουν στους βιοπαλαιστές αλλά στην οικονομική ολιγαρχία.
Στα πλαίσια μάλιστα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα οργανωμένα ολιγαρχικά συμφέροντα δεν είναι μόνο τα τοπικά αλλά και εκείνα των μεγάλων βιομηχανικών χωρών τα οποία ως συστήματα ισχυρών καπιταλιστικών συμφερόντων ταυτίζονται με τα κράτη τους.
Έτσι τα τοπικά συμπλέγματα εξουσίας διαπλέκονται με τα ξένα συμπλέγματα συμφερόντων και ισχυροποιούνται και ο λαός των ψηφοφόρων σκύβει βαθιά το κεφάλι.
Άρα αντιπροσωπευτική δημοκρατία σημαίνει ολιγαρχική τυραννία με μόστρα διάφορους κουδουνοκέφαλους κομματικούς που παριστάνουν τους ηγέτες.
Το συμπέρασμα είναι πως πάνω από τους εναλλασσόμενους ηγετίσκους της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας βρίσκονται άλλες δυνάμεις υπέρτερες που οι πολιτικοί ηγετίσκοι ουδέποτε αμφισβήτησαν.
Αυτές οι δυνάμεις είναι οικονομικές και επικοινωνιακές. Είναι η υπερεξουσία της δημοκρατίας των σκλάβων.
Είναι οι τραπεζίτες, η εκκλησία που είναι ταυτόχρονα και τραπεζίτης και μέγας οικονομικός οργανισμός, οι μεγαλοϊδιοκτήτες, οι μεγαλοεργολάβοι των δημοσίων συμβάσεων, οι καναλάρχες, οι σκοτεινές οργανώσεις της μασονίας και των παρακλαδιών της, οι διαχειριστές των ξένων μονοπωλίων που επικυρώνονται από το ντόπιο κρατικό σύστημα και λοιποί.
Κάτω από όλους αυτούς σέρνεται ο λαός που αναπαράγει την φτώχεια, την δυστυχία, την αμάθεια και τον ραγιαδισμό. Ευτυχισμένοι δεσμώτες που υπερηφανεύονται για τις αλυσίδες τους και προσκυνούν τις σκιές των αφηγημάτων της τυραννικής εξουσίας.
Μπορεί να υπάρξει ελπίδα απελευθέρωσης; Θα ακουστεί άραγε το εμβατήριο της μάχης μέσα σε αυτό το αβυσσαλέο σκοτάδι της σκλαβιάς που ονομάσανε δημοκρατία;
Λουκάς Σταύρου